Hangin hinagkan aking pisngi, ang baybaying nag papaa-lala ng memorya ng nakaraan. Matandang kasabihang mga bagay na iyong pag-iisip patuloy tinutuligsa ay mga bagay galing sa nakaraang kabanata ng buhay mong ala-ala na lamang. Ating hinahabul kung ano ang wala tayo kesa mapona natin, sariling kakulangan, at repleksyon ng imahe na hindi kahit kailanman magiging ikaw.

Mata’y pasulyap imahe ng isang babae, bilis da’g takbong umalis. Ang lupang ito ay tahimik. Rinig ang ungol ng Suhong, tapak sa bungahin. Dalawang pwersang humahatak, kung ituloy, o ipagwalang bahala. Nang aking inisip, mamatay sa mga mandaragit, mga ngipin sin tulis ng kutsilyong hinasa o humanap ng kwebang matutuluyan sa gabi.

Sa mundong balot ng sapot, nang tao bay kanyang ay itapon sa bangin, nung panahon na kay gumuho mayroon ba, brasong hinila ka? Salitang tulungan ya’t dilat ang mata, ngunit matay tinakip, silay lumago nang ikaw ay dumausdos.

Ragasras ng dahon, buhat ng lupa aking paa, patibong ako ay na biktima.

Ano?! Sinong tapang inyong kinuha! Galit ko’y aking ibusbos sa inyong mga anino! Sigaw ko, lalamunang palayok sara, nang mga katawang mga nagsilabasan sa kadiliman, simbolikong araw sa kanang braso.

Ning isa’y naglakad papunta saking katawang tali sa aking paa, nakatiwari. Lunok ng plema, siya’y naglabas ng kutsilyong ngipen ng tigre ng nilagay saking leeg.

Sino ka?! Anung ginagawa mo sa isla namin?! Isa sa sakinala, hinala ako  europiyong paghanap ng bago kalupaang panlupitan.

Dila moba’y naka tuklip sa iyong labi?! Magsalita nang hindi kita balatan, at aking gawing kong kapote iyang nagsi-sing-sing mong balat! Ray ang katapusan sig tugang ibasyon ng roleta. Pantalikpakang tawa ni ma't ang teynga nanglulumo.

Ama! Sigaw ng babae, ang kanyang buhok ay kay haba, morena, mga matay nagsing-araw. Departesiyones sa kagandahang mortal sa kanyang walang kapantay na hubad kibulot.

Wag ninyo siyang sasaktan! Siya ang sinasabi kong lalaking aking nakita ko sa tabing dagat. Parang awa ninyo ama, wag ninyong himolmulin ang pakpak sig simbolo ng kanyang buhay.

Nagmakaawa siya sa kanyang ama na huwag patayin ang lalaki, nanginginig ang kanyang boses sa desperasyon. Hindi nagbago ang malamig na ekspresyon ng kanyang ama, ngunit matapos ang ilang sandali, siya'y huminga nang malalim at binigyan siya ng malamig na ultimatum—magsakripisyo ng kambing bilang kapalit ng buhay ng lalaki.

Sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, sumunod siya. Nang dalhin ang kambing palabas, huminto ang kanyang ama, kita ang iritasyon sa matalim na ningning ng kanyang mga mata. Dahan-dahan siyang tumalikod, mariing nakatingin sa lalaki, pagkatapos ay itinaas ang kamay at nagbigay ng hudyat sa kanyang mga tauhan gamit ang kanyang daliri. Agad na naintindihan ng kanyang mga tauhan, nilapitan ang bihag at tinanggal ang mga tali nito.

Walang anumang salita, hinila nila ang lalaki papasok nang mas malalim sa kagubatan.

Unti-unting naghiwalay ang mga anino ng kagubatan habang sila’y nakarating sa isang nakatagong nayon na itinayo sa gitna ng mga nagtatayugang puno. Ang makapal na kalangitan ng mga dahon ay tila walang katapusan, at mula sa bawat sinaunang puno, bumaba ang makakapal na baging na kasing-lapad ng braso ng tao, umaabot hanggang sa sahig ng kagubatan na parang mga buhay na lubid. Malalaki ang mga bahay sa puno, maingat na hinabing parang bahagi ng mga puno mismo, magulo sa kanyang kalikasan ngunit maayos at maingat ang pagkakaayos.

Nagniningas ang mga sulo mula sa mga tulay na kahoy na nagdudugtong sa bawat bahay-puno, naglalabas ng gintong liwanag na humahalo sa pilak ng sinag ng buwan. Banayad na sumasayaw ang mga tulay, tumutunog sa bigat ng hangin. Nakabalot ang mga baging sa mga puno, at ang kanilang mga tangkay ay puno ng mga parol na mahinang kumikislap, binibigyang-liwanag ang mga daang paikot-ikot pataas sa kalangitan. Isang kabihasnang namumuhay sa itaas ng lupa, nakakubli sa taas ng mga puno, nakatago mula sa mundo sa ibaba. Mabigat ang hangin sa amoy ng usok mula sa kahoy at sa lagaslas ng mga dahon, at sa malayo, may mumunting bulong ng mga boses na nagpapahiwatig ng masiglang buhay na naninirahan sa gitna ng mga puno.

Itinulak ang lalaki sa isa sa mga tulay, namangha ang kanyang mga mata sa nakikita niyang malalaki’t matatayog na estruktura sa kanyang paligid. Hindi ito isang simpleng kanlungan—ito’y isang buong mundo na nakasabit sa mga puno, isang nakatagong paraisong tila kasingsinauna ng kagubatan mismo.