'Nog één minuut. Zestig hele seconden en een hele korte tijd in het leven.' Liam keek weer uit het raam links van hem.
'Veertig seconden.' Liam telde af in zijn hoofd. Nog maar dertig seconden en de bel zou gaan en is zijn schooldag voorbij. Hij keek even gauw de klas rond en keek toen naar zijn tas die tussen zijn stoel en die van zijn vriend stond. Hij boog naar voren en liet zijn hand in de tas glijden en haalde er een zwarte smartphone uit. Hij keek of hij nog appjes gemist had. Hij wilde de gemiste appjes lezen maar op dat moment ging de bel. Hij besloot om ze thuis te bekijken en stopte zijn telefoon snel weer in zijn tas, stond op en liep samen met zijn beste vriend de klas uit.
'Zijn de geschiedenis cijfers al bekend?' vroeg Bruno, Liams beste vriend.
'Nee volgens mij niet. Je weet toch hoelang die man erover doet om toetsen na te kijken?'
'Ugh, das waar. Altijd weer hetzelfde verhaal maar dit keer duurt het wel erg lang, het is nu alweer vier weken later.' Bruno rolde zijn bruin-groene ogen. Liam veegde zijn zwarte haren uit zijn gezicht en liep naar zijn kluisje. Hij pakte de boeken die hij nodig had, groette zijn vriend en stapte op de fiets.

Er was sterke tegenwind en Liam moest hard trappen om een beetje vooruit te komen. En daarnaast begonnen er zachtjes kleine druppels uit de lucht te vallen. Liam keek omhoog en zag de grote, donkere wolken die boven zijn hoofd hingen.
Hij had geen zin om midden in die bui te fietsen en trapte nog harder dan hij al deed. De wind begin steeds harder te waaien en de druppels kwamen steeds harder neer. Hij kon bijna niks meer zien en moest zijn ogen samen knijpen. Hij zag alleen maar het gladde wegdek en zijn voorwiel, hij kon niet veel meer zien.
Wat er daarna gebeurde ging veel te snel. Liam hoorde hard getoeter, zag een fel licht en voordat hij het wist voelde hij een harde klap tegen zijn gehele lichaam die vervolgd werd door nog een klap. Hij voelde dat hij op iets kouds lag en dat er iets zwaars op zijn lichaam ruste. Hij voelde een warme stroming over zijn voorhoofd lopen. Hij probeerde om zich heen te kijken maar alles was wazig dat gevolgd werd door een zwarte waas en zag, hoorde en voelde hij niks meer.

Liam keek wild om zich heen maar het enige wat hij zag was wit. Liam riep en gilde van alles, maar er was niets en niemand. Hij raakte in paniek en begon te zweten.
'Wat gebeurd er? Waar ben ik? Iemand help!' Riep hij om zich heen.
'Wind je niet zo op.' Liam draaide zich om naar de zware rustige en angstaanjagende stem die achterhem vandaan kwam. Wat hij zag gaf hem bijna een hartaanval.
Achter hem stond een bleke, magere man met ogen die naar het niets staarde. Hij had slordige, zwart witte kleding aan en een zwarte cape om waardoor zijn gezicht moeilijk te zien was. Onder de cape vandaan kon je nog net de zwarte dode haarplukjes zien. Liam keek nog eens goed naar zijn lichaamsopbouw. De man leek op een skelet doordat hij zo mager was dat je zijn botten en ribben kon zien. Onder zijn ogen waren zware zwarte wallen alsof hij in eeuwen niet meer geslapen had.
Er verscheen een grijns op het gezicht van de man.
'Weet je dat het onbeleefd is om zo naar iemand te staren?' vroeg de man en liep langzaam een rond Liam.
'Wie bent u en waar ben in?' vroeg Liam gespannen. Hij keek weer zenuwachtig in het rond en probeerde een uitweg te vinden. Hij was doodsbang en wilde niets liever dan weer bij zijn familie zijn. Bij zijn ouders en jongere zusje van dertien.
'Waar je nu bent? Je bent nu tussen leven en dood.' Beantwoord de man hem geduldig. De man maakt zijn ronde af en zodra hij voor Liam staat staat hij eindelijk stil.
'Tussen leven en dood? Hoe bedoel je? Dat ik niet leef maar dat ik ook niet dood ben? Dat is onmogelijk! Hoe dan?' Liam was ernstig in de war, hij had nog nooit zoveel vragen gehad.
'Rustig rustig.' de man maakte met zijn handen een gebaar dat hij moest kalmeren.
'Je hebt een ongeluk gehad, je bent aangereden door een auto die te hard reed. Je lichaam ligt nu in het ziekenhuis maar je ziel heeft het lichaam verlaten.' De man grijnst opnieuw.
'Aangereden?!' Liam ziet snel alle beelden weer voor zich, het getoeter, het felle licht en het wazige geschreeuw. Verder herinnert hij zich niks meer.
'Maar wacht eens even, voordat je me nog meer wazige detaills gaat vertellen, vertel me als eerst wie u nou eigenlijk bent.' De man schiet in een lach waarbij Liam rillingen over zijn rug krijgt. De man doet zijn capuchon af waardoor zijn zwarte dunne haren te voorschijn komen. Hij kijkt hem met zijn grijs-zwarte ogen aan.
'Wie ik ben?' Hij begint te grinniken.
'Ik ben De Dood.'