De foto hierboven is gemaakt door DrawingLady ze heeft een supergave cover bedacht voor mijn verhaal. Je moet zeker eens een kijkje nemen op haar account.

Weken vlogen voorbij.
Elke keer als Yuna thuis kwam werd ze ondervraagd door haar bezorgde broer. Het ging beter de afgelopen weken, ze kwam heel huids en met een goed humeur thuis. In die weken mocht Liam eindelijk uit het gips. Hij was alweer een week naar school geweest zonder gips. Wat wel een beetje jammer was, was dat hij de trap weer mocht gebruiken. Zijn conditie was achteruit gegaan in die weken, daarom gaat hij nu naar de sportschool.

'Hey man, heb je nou al alle toetsen ingehaald?' Bruno keek hem nieuwschierig aan.
'Bijna, alleen die aardrijkskunde toets nog.' Antwoorde Liam.
'Maar eh, ik zie je morgen weer, ik moet nog even wat regelen. Nog een vraagje: weet je waar Mitch is?' Vroeg Liam aan de brunette.
'Volgens mij staat ie achter school te roken.' Beantwoorde Bruno en streek vervolgens met zijn hand door zijn licht bruine haren.
'Oke, bedankt.' Ze gaven elkaar een box en liepen ieder een andere kant uit. Bruno vroeg zich als maar af waarom Liam Mitch zocht. Ze zijn nooit vrienden geweest, alleen klasgenoten. Normaal gesproken boeide het hem niets, maar om één of andere reden had hij er een slecht gevoel over. Bruno schudde zachtjes z'n hoofd en liep verder naar de fietsenstalling.

'Verdomme Mitch.' Liam stond zachtjes te schelden terwijl hij in een flinke pas naar de achterkant van de school ging. Daar stonden de meeste tieners te roken zonder dat de docenten dat door hadden.
'Laat bloed vloeien!' Liam negeerde de zware stem in zijn achterhoofd. De stem heeft hem niet meer met rust gelaten sinds die keer met z'n zusje.
'Verdomme Mitch!' Herhaalde hij steeds. Hoe dichter hij bij de achterkant van de school kwam hoe harder hij begon te praten totdat hij een paar meter van hem vandaan stond. De donker harige jongen keek hem verbaasd aan terwijl hij de rook uitblies. Hij gooide de sigaret op de grond en doofde hem met zijn voet. Hij was er in zijn eentje, zijn kleine clubje was er dit keer niet bij.
'Breek z'n botten.' De stem bleef door drammen.
'Wat doe jij hier?' Vroeg Mitch
'Verdomme!' Liam zette een paar snelle grote passen naar Mitch en greep hem met zijn linker hand bij zijn shirt die hij zo hoog mogelijk hield zodat hij recht in de ogen van Mitch keek.
'Hey rustig man, wat heb jij nou opeens?' Liam luisterde niet naar hem en voordat hij het wist had hij met zijn rechter vuist een paar flinke klappen gegeven in z'n gezicht. Mitch voelde hoe er een warme vloeistof uit zijn neus liep.
'Verdomme, wat heb jij?' Vroeg Mitch in alle verbazing. Liam luisterde nog steeds niet en gooide vervolgens Mitch op de grond en gaf hem een paar flinke trappen.
'Dit...is...voor mijn...zusje!' Zei hij tussen het trappen door. Mitch probeerde in alle macht Liam van zich af te duwen maar het had geen zin, hij was te sterk.
'Wat heb ik je zusje ooit aangedaan?' Vroeg hij in totale verwarring.
Liam greep hem bij de haren van Mitch en trok hem omhoog. Hij bekeek zijn gezicht goed, zijn haren waren nat van het zweet, zijn neus stond schuin dus was het waarschijnlijk gebroken en zijn gehele mond zat onder de donker rode bloed.
'Yuna, zwart haar, zit in de eerste. Het meisje die je al die tijd pijn hebt gedaan!' Schreeuwde Liam het uit. De ogen van Mitch stonden wijd open. Alles kwam al flashbacks weer voorbij: hoe hij haar van d'r fiets trok als ze voorbij kwam, hoe hij haar de keuze gaf om haar geld te geven of haar shirt uit te trekken, hoe hij zijn brande sigaret tegen haar blote arm drukte.
'Zo te zien weet je het weer.' Zei Liam waarna hij een knie gaf in de maag van Mitch. Mitch probeerde terug te slaan en te trappen maar hij kon zijn lichaam niet meer bewegen.
Na een tijdje lag Mitch buitenwesten waarna Liam even in paniek raakte.
'Wat moet ik doen? Ik kan hem hier niet achterlaten, dan verklikt hij me!' Dacht Liam hardop terwijl hij gestresst met zijn handen door zijn haar ging en rond ijsbeerde.
'Er zit niet veel anders op.' Liam bekeek het lichaam nog eens. Het lag in een positie die niet bepaald gezond was. Zijn armen leken van elastiek en hier en daar zag je de afwijkende botten zitten. Ook had hij een grote diepe snee in zijn oog vanwege Liams sleutel en verder zag je het bloed van het gezicht druipen, de stenen onder hem begonnen rood te kleuren. Liam zetten zijn hand tegen zijn rug sloot zijn ogen. Toen hij ze weer open deed was hij weer op de zelfde plek als dat hij elke nacht was. Mitch zag hier weer gezond uit, dat beviel Liam niet zo. Liam liep zo snel als hij kan naar achteren en legde zijn hand op de rug van Mitch en concentreerde zich naar zijn ziel. Hij voelde zich erg ongemakkelijk op zijn ziel, het was verrot en zwart. Hierna ging alles weer snel en verdween Mitch.

Liam bekeek het levenloze lichaam van Mitch. Hij pakte het op en dumpte het onderaan de stapels afvalzakken.
'Origineel hoor.' Zei de stem. Liam grinnikte even en liep vervolgens naar zijn tas die hij had laten vallen tijdens het vechten. Hij pakte het op en liep vervolgens naar zijn fiets. Fluitend zocht hij de sleutel in zijn zak en veegde het bloed er voorzichtig af en stak het in zijn fiets. Hij begeleidde de fiets uit de fietsenstalling en spronk op het zadel. Hij wist niet waarom maar hij voelde zich beter dan ooit, ondanks dat er nu weer een leven minder is op de wereld.
'Ach zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar.' Zei de zware stem. De stem was als een soort andere ik van Liam. Hij was er zo aan gewend dat hij er vaak conversaties mee had thuis. Maar wel op zo'n niveau dat niemand het kon horen.
'En die consequentie nou?' Vroeg Liam aan de stem.
'Geen zorgen als je je krachten verkeerd gebruikt heb, krijg je eerst een waarschuwing.'