Πως θα περιέγραφε κανείς την στασιμότητα με μια εικόνα; στο μυαλό μου την έχω σαν μια λευκή άβυσσο, σαν μια κενή κόλα χαρτί, δεν έχει πόρτες, παράθυρα μα μονάχα το απόλυτο ατελείωτο άσπρο κενό και μια μαύρη λωρίδα στην μέση. Αυτή την λωρίδα θα την περιέγραφα ως δρόμο, έναν ανιαρό χωρίς αρχή ή τέλος δρόμο, χωρίς στροφές ή εκπλήξεις, μια ευθεία στο απόλυτο κενό και εσύ περπατάς πάνω σε αυτή την γραμμή με σταθερά, αργά βήματα.

Αν σηκώσεις το κεφάλι σου μπορείς να δεις ένα πανέμορφο γαλάζιο φωτεινό ουρανό και αν το κατεβάσεις ξεχύνεται μπροστά σου ένα όμορφο πράσινο χρώμα, ένα πράσινο γρασίδι.  Εσύ όμως βρίσκεσαι εκεί, στην στασιμότητα. Σε εκείνη την λευκή άβυσσο με τον μοναδικό ατελείωτο δρόμο και απλά περπατάς και περπατάς και περπατάς. Εκεί βλέπεις τον χρόνο να περνά δίχως να σε αγγίζει, οι αναμνήσεις που δημιουργείς σε αυτό το μέρος έρχονται και φεύγουν μα η ασημαντότητα τους είναι τόσο μεγάλη που ούτε καν σου περνάει από το μυαλό να θέλεις να τις κρατήσεις φυλαγμένες στην καρδιά σου. Σε εκείνο το μέρος λοιπόν όλες οι μέρες μοιάζουν ίδιες και απαράλλαχτες, το μετά δεν έρχεται ποτέ και το αύριο δεν το ξεχωρίζεις από το σήμερα.

Σε αυτή την άβυσσο το μόνο που μπορείς να αισθανθείς είναι το απόλυτο κενό, το ίδιο το τίποτα, το νιώθεις να εξαπλώνεται μέσα σου κάνοντας σε να νιώσεις ακόμα πιο μόνος, ακόμα πιο μέτριος, ακόμα πιο στάσιμος από ότι θα ήσουν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Κοιτάζεις πάνω τον ουρανό, κοιτάζεις κάτω την γη και βλέπεις τα πάντα να κυλούν γύρω σου, τα πάντα να συμβαίνουν μα εσένα δεν σε αγγίζει τίποτα, είσαι απλά ένας παρατηρητής.

Οι ευτυχισμένες στιγμές όλο και λιγοστεύουν, κάθε συναισθήμα πέρα από το κενό σιγά σιγά εξαφανίζεται και εσύ όλο και πιο πολύ απομονώνεσαι. Κοιτάζεις πάνω, κοιτάζεις κάτω μα δεν μπορείς να φτάσεις κανένα από τα δύο, είσαι απλά κολλημένος εκεί ενώ το μόνο που θες είναι να πετάξεις ψηλά και να νιώθεις τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά σου καθώς νιώθεις την ψυχή σου να απελευθερώνεται ή να περπατήσεις πάνω στο γρασίδι, να πατήσεις γερά στα πόδια σου, να αναπνεύσεις καθώς η γαλήνη σε κατακλύζει.

Οσο και να θες να ξεκολλήσεις από εκεί νιώθεις τόσο κενός και τόσος κουρασμένος ακόμα και σκεφτόμενος την προσπάθεια. Δεν έχεις πολεμήσει λίγες φορές και νιώθεις απλά τόσο μα τόσο πολύ κουρασμένος. Η δύναμη να το κανείς είναι εκεί, μπροστά στα μάτια σου, απλώνεις τα χέρια σου μα δεν μπορείς να την φτάσεις, δεν μπορείς να την αποκτήσεις πίσω οπότε καμπουριάζεις τους ώμους σου, ισιώνεις το κεφάλι σου έτσι ώστε τα μάτια σου να επικεντρώνονται στον ατελείωτο δρόμο μπροστά σου αγνοώντας τις φωνές των υπόλοιπων γύρω σου που ίσως απολαμβάνουν το γαλάζιο και το πράσινο. Και απλά συνεχίζεις να περπατάς και να περπατάς και να περπατάς.

Ετσι εγώ θα περιέγραφα την στασιμότητα.