's Nachts kan ik verzinnen wat ik wil. De mooiste dialogen, de meest hartbrekende sterfgevallen, het verdrietigste vaarwel, maar zodra ik het probeer op te schrijven lijken de wolken mijn geest weer te hullen in een grijze massa en brengt het de poel weer naar me toe. Want al was de door mij bedachte dialoog nog zo mooi, het verhaal er omheen had ik nog niet bedacht en daar heb ik de motivatie niet altijd voor.

Oude verhalen komen weer boven drijven, met verhaallijnen die door iedereen als vreselijk beschreven zouden worden, maar die me dierbaar zijn. Een uur zet ik me ervoor in het weer beter te maken, er iets van te maken dat zowel narratief als grammaticaal correct is. Uiteindelijk geef ik op en kom ik toch weer bij het boek waar ik altijd mee bezig ben.

Concreet gezien weet ik dus eigenlijk helemaal waarom ik dit nu schrijf. Misschien is het om mijn gedachten af te leiden van het feit dat fictie momenteel gewoon wat moeilijker gaat, misschien is het om te laten zien dat ook ik moeite heb om woorden aan elkaar te binden tot een boek. Dat ik met de metafoor van regendruppels kan tonen dat we niet altijd kunnen of willen schrijven. Om te laten zien dat hoe lang je ook schrijft en hoeveel moeite je ervoor doet, je altijd wel een moment hebt dat het gewoon even niet werkt.

Zelfs met miljoenen woorden op papier lukt het soms niet. Zoals ik aan het begin al zei: dat is soms frustrerend. Maar hoe langer ik nu aan het typen ben over waarom het me frustreert, hoe meer ik inzie dat het goed is om dat soms te zijn.

Eigenlijk best interessant, dat zelfs op het moment dat ik niet wil of kan schrijven in mijn eigen ogen, dat ik het dan nog voor elkaar krijg om anderen aan de hand van dit verhaal te vertellen dat het goed is om je erbij neer te leggen dat niet alles in het leven altijd per se gaat als het ideaalbeeld in je hoofd.

Zie de reflectie in de poel met water ook en merkdaarbij ook de wallen en de onrust op. Want wie altijd maar verkeert in dewereld van samengekomen regendruppels, kijkt niet meer naar zichzelf.

Ik neig misschien wel

Constant weer naar rust

Maar als ik dan eens nadenk

Vraag ik me af

Waarom ik niet bezig ben