Bakit ba walang nakaka-alala na ako yung nandun para sa kanila noong lagpak na lagpak sila at ako yung nahihirapan (bukod sa pamilya nila) tuwing tinutulungan silang tumayong muli? Bakit ba walang nakaka-alala na ako yung andito pa rin, nananatili, sakaling kailanganin nila?