Langzaam trok de zwarte waas voor mijn zintuigen weg. Ik knipperde langzaam met mijn ogen en ving het zachte gepraat van twee stemmen op. Jurian en Gabe, ongetwijfeld. 

Toen ook het bonzen van mijn hoofd terugkeerde, wenste ik dat ik nog steeds buiten westen was geweest. Kreunend duwde ik mijzelf overeind op de bank waar ik op had gelegen. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik kon mij alleen maar voorstellen hoe hard mijn lichaam had moeten werken om mij weer enigszins op te lappen. 

'Je kan beter blijven liggen,' merkte Jurian op.

Ik draaide mijn hoofd langzaam in de richting van zijn stem. Mijn gezichtsveld was nog niet helemaal scherp, maar ik zag hem op de andere bank zitten. Hij zag er uitgeput uit, waardoor ik veronderstelde dat mijn lichaam niet het enige was geweest dat hard had moeten werken. 

'Je koorts is nog lang niet weg,' vervolgde hij.

Gabe, die aan de kant van Jurians bank zat, keek mij enkel zwijgend aan. Zoals gewoonlijk kon ik zijn gedachten niet van zijn gezicht aflezen. 

Ik wreef met mijn handen door mijn gezicht. 'Waar zijn we?' Het had mij niet lang geduurd om mij te realiseren dat ik deze ruimte niet kende. 

Jurian stond op, zuchtte diep en stopte zijn handen in zijn zakken. 'Mijn oude woning van voordat ik in het landhuis trok.' Hij liep naar de aangrenzende keuken en pakte een glas water. Toen hij terug kwam overhandigde hij deze aan mij. 

Zelf had ik niet eens door gehad hoe erg ik naar een glas water had gesnakt. Terwijl ik het in één keer naar achteren sloeg, zag ik Gabe opstaan.

'Ik moet nog wat dingen regelen, ik weet niet wanneer ik terug ben,' zei hij enkel. Toen Jurian naar hem had geknikt, alsof hij wist wat hij bedoelde, verliet Gabe de ruimte.

'Wil je pijnstillers?' vroeg Jurian. 

Ik reikte mijn lege glas naar Jurian en knikte. En terwijl hij op zoek ging naar de paracetamol, trok ik mijn benen op. Hoe had ik het niet aan kunnen zien komen? Hoe had ik überhaupt niet gemerkt dat er iets mis was geweest met mijn drankje? Hoe had ik zo verschrikkelijk dom kunnen zijn?

'Het was jouw schuld niet,' zei Jurian terwijl hij mij het glas water en de pijnstillers aanreikte. 

'Blijf uit mijn hoofd,' mompelde ik terwijl ik de spullen aanpakte. Ik rilde even van ongemak toen ik de medicijnen weg slikte en klopte daarna naast mij op de bank. 'Bij nader inzien... Kunnen we mijn hoofdpijn niet delen? Je kon ook mijn angst weghalen toen ik Yrianthe had gedood.' 

Hij ging naast mij op de bank zitten. 'Ik ben bang dat ik dat niet kan.' 

Ik schoof naar hem toe tot onze armen elkaar raakten. Het gevoel van pijn nam enigszins af en maakte plaats voor rust en comfort. Ik ademde diep uit. 'Waarom niet?' 

Hij maakte geen opmerking over mijn verlangen naar de sensatie die tussen ons speelde door slechts zoiets simpels als het langs elkaar komen van onze armen. 'Omdat ik niet eens mijn oom aankon toen jouw leven op het spel stond.' 

Mijn ogen zochten de zijne, maar hij keek mij niet aan. Sterker nog, hij leek mijn blik te vermijden. 'Het is ook niet jouw schuld, Jurian. We waren hier geen van beiden op voorbereid.' Ik haalde diep adem. 'Het spijt me dat ik de klachten afdeed als een stomme kater.' Langzaam legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder. 

Nu keek Jurian wel naar mij. 'Dit is slechts mijn oom. Dit is nog niet Katherine.' 

'Help me herinneren dat ik gewoon niets meer drink voordat we de oorlog in gaan,' merkte ik enkel op, waarna ik mijn ogen sloot. 

Zijn lichaam schokte toen hij zachtjes lachte. 'Feline?'

'Hmm?' Ik voelde mijzelf langzaam wegzakken. 

'Ik maak 'm af voor wat hij gedaan heeft, dat beloof ik je.' Zijn ademstroom ruiste zachtjes langs mijn gezicht.

Ik krulde mij nog wat dichter tegen hem aan. 'Oké.' 

Toen ik weer wakker werd, was de hoofdpijn wat afgenomen en kon ik mijzelf motiveren om mijzelf naar de eettafel te slepen. Na het eten had ik genoeg energie om Jurian even uit te horen over wat er precies was gebeurd in het kantoor.

Hij keek mij enigszins fronsend aan. 'Het was vreselijk om aan te zien. Eerst zag ik niets aan je. Het enige wat je deed was naar je hoofd grijpen en schreeuwen. Het ging door merg en been, maar ik werd door de krachten van mijn oom aan de grond genageld. Ik kon niets doen.' Hij wendde zijn ogen weer af. 'Daarna kwamen de schaduwen. Volgens mij was zelfs mijn oom onder de indruk. Toen het bloed uit je neus kwam druipen, wist ik dat je het niet zou redden. Niet alleen. Dus gaf ik hem wat hij wilde hebben: de machtspositie waar hij altijd al op uit was. Onder het landhuis licht een grote bron bestaande uit zwarte serafiniet. Een krachtige edelsteen die duistere krachten versterkt. Het helpt het versterken van de geest.' Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Om op je vraag van toen terug te komen: ja, ik maakte mij zorgen.' Hij keek mij nu strak aan, zijn ogen stonden fel. 'Je bent mijn zwakte en dat maakt mij echt niets uit. Als ik moet kiezen tussen mijn machtspositie en jou, kies ik voor jou. Want als ik dat niet doe, heb ik niet alleen oorlog met Katherine, maar ook met mijzelf.' 

Er viel een stilte. Ik kon mijn ogen niet van de zijne losbreken terwijl er een warm gevoel door mijn lichaam stroomde. En dat terwijl ik hem niet eens aanraakte. 

'Ik vraag je niet om hetzelfde te voelen, maar ik vraag je...' 

'Stop,' zei ik. 'Stop.' Ik haalde mijn handen door mijn gezicht. 'Ik heb geprobeerd je te haten voor wat je mij aandeed. Je hebt mij weggesleurd van wat ik toen aanzag voor veiligheid. Ik was er van overtuigd dat het niet veilig was, dat jij niet veilig was, maar je hebt mij wakker geschud. Je hebt mij laten leven. En ik heb heel wat mensen gezien, maar ik heb nog nooit de kracht en vertrouwen in iemands ogen gezien zoals ik dat in die van jou zie. Vertrouwen in de demonen, en nu ook de engelen, maar ook in mij.' Ik schudde langzaam mijn hoofd. 

Jurian verroerde geen vin, maar ik zag hoop in zijn ogen. 

'Vraag mij niet om niet hetzelfde te voelen. Want jij bent ook mijn zwakte... En mijn kracht.'