Het was zo'n ochtend dat ik mijzelf het liefst wilde omdraaien en verder wilde slapen. Dus dat deed ik en toen ik had besloten dat ik toch wel wilde opstaan, tastte ik naast mij, op zoek naar de warmte van Jurian die mij wellicht zou motiveren om toch te blijven liggen.

Maar ik trof alleen kou aan.

Toen ik mijn ogen opende, kwam ik tot de conclusie dat Jurian al opgestaan was. Hij had wel verteld dat hij een bespreking had vandaag.

Ik kleedde mij aan en volgde mijn neus naar de keuken. Je kon veel zeggen van de hel, maar ik was verdomd blij dat ze er zulke goede bakkers hadden. Het verse brood was, nou ja, hemels. Met een bord vol verse broodjes en een goede kop koffie ging ik naar de serre. 

Het was rustig in het landhuis. Er leken minder bediendes rond te lopen, maar degenen die er liepen, zonden mij allemaal een vriendelijke glimlach toe. Er was dus niets aan de hand. Geen angstige blikken die om hulp riepen. 

Maar ook geen Jurian en op een of andere manier irriteerde mij dat. Normaal gesproken wist ik waar hij uit hing en als ik dat niet wist, kwam ik hem wel tegen. Hij had op zijn minst kunnen melden dat hij er tussenuit zou knijpen vandaag. Misschien was hij, tegen mijn protest in, wel weer met die stomme besprekingen bezig. Als dat het geval was, was het misschien wel beter dat ik hem niet zag.

Natuurlijk, een goede strategie was belangrijk, maar ik had gehoopt dat hij toch iets van mijn preek van gisteravond had opgepikt. 

Toen ik de afwas terug had gebracht naar de keuken, besloot ik mijn vrienden op te zoeken. Het was een kleine vijf minuten vliegen naar het kampement, dat inmiddels was uitbreid met een groot aantal zwarte vleugels. Of het genoeg was, zouden we moeten ervaren over een paar dagen. Gelukkig was dit nog niet alles en wachtten we nog steeds op een aandeel demonen.

Toen ik landde en mijn vleugels introk, waren de trainingen in volle gang. Engelen en demonen trainden zij aan zij. Het was een machtig aanzicht. Dit was waar we voor gevochten hadden. Deze gelijkheid. En, natuurlijk, was er hier en daar nog wel een vies gezicht, maar over het algemeen was er geen onenigheid. Het was wel bevorderlijk voor de kwaliteit van de gevechten. Die werden, zacht uitgedrukt, wat intenser.

Calum had duidelijk de leiding over de trainingen. Deze positie paste bij hem. Hij liep met een gerechte rug en genoeg aanzicht over het trainingsveld, dat inmiddels kapot gelopen was. Als iemand zijn mond naar hem open trok, was hij degene die gewoon weer nieuwe bevelen terug blafte. In de tijd dat ik hem observeerde, was er geen een krijger die hij niet onder de duim had.

Waar Calum de fysieke trainingen voor zijn rekening nam, waren het Ashlynn en Katana die zich bezig hielden met de training met de armbanden. Er straalde een flinke kracht van dat gedeelte van het veld. Het mooiste was misschien nog wel dat er vrijwel alleen maar strijdlustige en enthousiaste gezichten te zien waren. 

'Hebben ze je nooit gezegd dat gluren niet beleefd is,' merkte Gabe naast mij op.

Het was indrukwekkend hoe stil en onopgemerkt hij zich voort kon bewegen, maar ik merkte dat ik hier gewend aan was geraakt. Dat wilde zeggen dat het mij niet meer verbaasde wanneer hij naast mij opdook. 

'Nee, eigenlijk niet, maar ik gluur ook niet, ik observeer de troepen.' Of zoiets. 

'Juist ja,' beaamde hij. We wisten allebei dat ik uit mijn nek kletste.

Ik draaide me naar hem toe. 'Zo, dus waar ben jij mee bezig dan? De rest lijkt duidelijk hun handen uit de mauwen te steken.' 

'Ik observeer en rapporteer,' merkte hij luchtig op. 

Ik trok een wenkbrauw op. 'Ik heb dergelijke rapporten nog niet gezien?' 

'Dat komt doordat ik er vandaag pas mee ben begonnen,' knipoogde hij. 'Relax, Feline, spaar je krachten voor de veldslag.' 

O ja, die veldslag. 'Weet je al meer over wanneer we de eerste aanval kunnen verwachten?' 

Hij fronste. 'De verkenners zeggen dat Katherine haar manschappen aan het bijeenrapen is. Dat heb ik gisteren al aan Jurian doorgegeven. Heeft hij je dat niet verteld?' 

Ik voelde mijn gezicht betrekken. 'Nee, dat heeft hij mij niet verteld.' Was dat de reden dat hij zo deprimerend naar de slaapkamer was gekomen? Wellicht, maar dat gaf hem niet de reden om het achter te houden.

'Heeft hij je dan ook niet verteld dat we vanmiddag onze linies gaan klaarmaken?' 

Ik trok mijn wenkbrauw op. 

'Ik dacht dat je daarom hier kwam, om de linies te inspecteren.' 

'Waar is Jurian?' De vriendelijkheid in mijn stem was ver te zoeken. Heel ver. 

'Bezig met voorbereidingen.' 

'Natuurlijk. Waar, Gabe?' 

Hij stak defensief zijn handen op. 'Geen idee, echt niet. Maar je zou de commandopost kunnen proberen.' Hij wees naar een tent iets verder op het veld.

'Dankjewel,' wist ik nog net over mijn lippen te krijgen, voordat ik naar de tent beende. Jur mocht mij even haarfijn uitleggen wat dit allemaal te betekenen had. 

Ik had enkele seconden om mijn aanpak te bedenken en koos voor een passief agressieve houding. Daarom sloeg ik met beheerste woede het doek van de tent opzij en bleef ik met over elkaar geslagen armen in de opening staan.

Het gesprek tussen Jurian en drie anderen, waaronder Merida, werd gestaakt. Jurian wierp een blik over zijn schouder, zag mij staan en sloeg rustig de map die hij voor zich had liggen dicht. Was dit nog een teken dat hij mij er buiten wilde houden?

Na een ongemakkelijk moment van stilte, vroeg hij de aanwezigen om ons alleen te laten.  Langzaam droop het drietal af, maar ik keurde hen geen blik waardig. Ik had alleen oog voor Jurian. 

Merida, die de laatste was die de tent verliet, trok het tentdoek achter haar dicht.

'Feline...' 

'Wanneer wilde je mij alles gaan vertellen?' vroeg ik nors. Tot zover het passieve gedeelte. 

Jurian bracht zijn handen naar zijn slapen en wreef er over. 'Feline, het was stressvol en ik wilde het er niet over hebben.' 

Ik maakte een ontzet geluid. 'Stressvol? Waar denk je dat ik voor ben? Decoratie?' 

Hij zette een stap naar mij toe, maar leek zich te bedenken. 

Ik snoof woest. 'Jurian, heb je verdomme niets gehoord van wat ik heb gezegd gisteren?' 

Hij zweeg. Hij zou mij laten uitrazen.

Dat zou ik doen. En terwijl ik verder de tent in liep, zei ik: 'Ik vind het ronduit beledigend dat je mij niet verteld wat er gaande is.' Ik spreidde mijn armen. 'Dit alles is waar wij samen voor gevochten hebben. En toch moet ik van Gabe horen dat Katherine haar manschappen bij elkaar raapt en dat we vanmiddag onze linies vormen?' 

Jurian keek bedenkelijk. 

'Ik had toch wel gedacht dat ik op z'n minst een beetje inspraak had aangezien ik een groot deel van ons leger geleverd heb. ONS leger, Jurian.' 

Er gleed een kleine glimlach over zijn gezicht. 'Wat ben je toch weer heerlijk opvliegend.' 

Toen stond ik even met mijn mond vol tanden. Serieus? Na alles wat ik gezegd had, was dit zijn antwoord? Ik voelde mijn bloed bijna koken. 

Er trok een koele windvlaag door de tent die mij enigszins bedaarde. Ik kon niet vechten tegen het gevoel van thuis. 

'Gabe is een vreselijk mannetje,' merkte hij rustig op. 

Ik trok een wenkbrauw op. 'Voor het niet achterhouden van de waarheid?' 

Hij liep naar mij toe en ik verdrong de drang om weg te stappen. Hij gleed met zijn handen via mijn schouders, langs mijn armen en pakte mijn handen. 'Ik vroeg hem om jou bezig te houden, niet om jou helemaal furieus te maken.' 

Wat?

'Je denkt toch niet dat ik ons gelijkspel ben vergeten van gisteren?' Hij nam mij meer naar de tafel en sloeg de map open. Daar trof ik geen aanvalsplannen aan, maar een plattegrond. Een plattegrond van het veld en hoe het zou zijn als her en der wat tenten werden verplaatst om zo een soort open plek te maken. 

'Dit ga je niet menen,' kreunde ik. 

Hij begon te lachen. 'Vanavond is je verjaardagsfeestje, dus ik zou maar een lach op dat gezicht zetten.' Hij legde de nadruk op "feestJE", maar ik voelde al dat dit geen klein feestje zou zijn. 

'Je bent een vreselijk persoon en ik veracht je voor het feit dat je mij voor hebt gelogen,' beet ik hem toe. 

Hij knikte heel medelevend. 'Natuurlijk. Helemaal terecht. Maar gun de krijgers hun feestje voordat een deel van hen hun leven laat.' 

'Ik wil niet dat het feest voor mij is.' Het gaf een verstikkend idee als we "mij zouden vieren" op de vooravond van de eerste veldslag. 

Ik voelde zijn aftastende duisternis in mijn hoofd. 'Oké.' 

Ik knikte kort. Mijn ogen gleden weer over de aantekeningen. Over het grote veld zouden diverse kampvuren opgezet worden. Er zou muziek zijn, drank en eten in overvloed en genoeg ruimte om te kunnen dansen. En dat alles onder het licht van de sterren en de maan. 

'Ik heb Ashlynn iets voor je laten regelen,' merkte Jurian op. 

Mijn blik schoot naar hem toe. 'Zij ook? Zat zij ook in het complot?' 

Hij grijnsde loom. 'Ik vertrouw haar kennis van mode meer dan dat van mij.' 

Hmm. Daar kon ik mij wel in vinden, terug denkende aan de eerste dag dat ik in het landhuis was geweest. 

Nadat Jurian mij op mijn hart had gedrukt dat er echt geen linies werden gevormd die middag, besloot ik nog even mee te trainen met Ashlynn en Calum. Dat was een goede tijdsbesteding en ik voelde mij een stuk alerter en frisser toen ik samen met Jurian naar het landhuis terugkeerde. 

Na het avondeten, dat kort en karig was omdat er nog genoeg eten te vinden zou zijn op het feest, was het tijd om te douchen en aan te kleden. Ik maakte gebruik van de badkamer op mijn eigen kamer, zodat ik niet hoefde te wachten tot Jurian eindelijk al het vuil van zijn lichaam had geschrobd. Ik zou er niet om liegen als ik zou zeggen dat hij misschien nog wel langer bezig was in de badkamer dan ik.

Ik verliet mijn eigen badkamer, die nu gevuld was met de geur van een bloementuin, om mijzelf in de jurk te hijsen die Ashlynn voor mij uit had gezocht. Natuurlijk hoefde ik niet te twijfelen aan haar advies. Zij wist was ik in mijn appartement in de hemel in de kast had hangen. Daarom stond ik er ook niet van te kijken dat ik haar keuze adembenemend vond. 

Het was een lange, zwarte jurk. Op het oog misschien simpel, maar bij beweging van de stof, kwamen er ook kleine glitters tevoorschijn. Een jurk die de nachtelijke sterrenhemel deed opleven. Een beetje zoals ik tijdens het diner met Yrianthe aan had gehad, maar dan in het zwart. Ook deze jurk had een lage rug en een hoge voorkant. Er zat een uitdagende split in de rok, maar niet te verhullend. Het was een jurk die zou opleven wanneer ik hem zou uittesten op de dansvloer. 

De jurk was vrijwel een replica van mij. 

Een bediende moest mij helpen om de jurk bovenaan dicht te klippen, waardoor er een ovaal-vorm op mijn rug ontstond. Ze hielp mij meteen met het maken van grove pijpenkrullen in mijn haren. Daarna was ik er dan toch echt klaar voor.

Niet alleen Jurian en ik hadden ons in het landhuis klaar gemaakt. Ook Ashlynn, Calum, Katana, Gabe en Merida hadden de kans aangegrepen om een goede, grondige douche te nemen. Vrijwel iedereen stond beneden in de centrale hal al te wachten toen ik, hoe cliché, bovenaan de trap verscheen. Overdreven dramatisch schreed ik de trap af en maakte ik beneden een kleine pirouette. 

Ashlynn slaakte een enthousiast kreetje, wat genoeg was om de rest te laten lachen. 

Jurian had geen oog voor Ashlynn. Hij had alleen oog voor mij toen hij naar mij toe stapte en achter zijn rug iets tevoorschijn haalde. Een hele subtiele tiara. Ik protesteerde niet toe hij het voorzichtig in mijn haar zette.

De rest was stil geworden. Daardoor leken Jurians woorden luider te klinken toen hij zei: 'Als ik de demonenprins bent, maakt dat jou een prinses, toch?' Mijn hart bonsde luid toen hij naar voren boog en een kleine kus op mijn wang plaatst. 'Fijne verjaardag, Feline.'