De trainingen gingen verder. Het was intensief en ik kwam iedere dag gebroken thuis, om maar niet over de vliegtrainingen te spreken. Het begon wel zijn vruchten af te werpen. Niet alleen kon ik nu remmen voordat ik tegen een rotsmuur aan vloog, ook waren mijn wendingen soepeler geworden in een tijdspanne van een maand. Mijn angst ebde iedere dag iets verder weg. Maar het vliegen was niet het enige waar ik mij mee bezig hield. Als mijn rug te pijnlijk was om mijn hele gewicht te dragen, was ik bezig met het perfectioneren van mijn vechtbewegingen. 
Het feit dat ik veel tijd doorbracht met trainen, betekende ook dat ik veel tijd doorbracht met een zeker iemand. Iedere dag spendeerde ik met Calum, die iedere dag nog stront vervelender leek te worden. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan.
Gelukkig verloste Ashlynn mij vandaag van hem om te beginnen aan mijn magietraining. Dat was even vaag als het klonk. 
'Het draait allemaal om energie,' zei ze. 
We zaten in kleermakerszit in het gras. Enkele meters verderop trainde Calum enkele rekruten, terwijl Gabe in de schaduw van de boom alles observeerde. Ashlynn had mij verteld dat hij niet enkel voor eten zorgde, maar ook voor waardevolle informatie. Hij scheen een meesterlijke spion te zijn. 
Met een schuin hoofd keek ik haar aan. 'Eh, oké. En hoe dan?' 
Ze glimlachte. 'Wij hebben licht magie, in tegenstelling tot de demonen die duistere magie hebben. Licht magie kan niet alleen gebruikt worden zoals je toen bij mij zag, voor energiebollen. Je kan er ook schilden mee oproepen. Een enkeling kan de magie zelfs gebruiken als geneeskrachten. Yrianthe is daar een goed voorbeeld van.' 
Ah, Yrianthe. De veelgenoemde leidster van de verzetsgroep, die zich amper liet zien. Ik vroeg me af waarom ze haar als leider hadden verkozen. 

'En hoe gebruik ik het dan?' vroeg ik fronsend. 
Dit keer begon ze te lachen. 'De eerste les gaat niet om gebruiken, Feline, maar om ervaren!' 
Even staarde ik haar zwijgend aan. 'Hoe ervaar ik het?' 
'Sluit je ogen.' Ze wachtte met praten tot ik mijn ogen had gesloten. 'Ontspan. Voel je krachten door je lichaam stromen. Het is een vederlichte kracht. Een licht in de duisternis. Ja, je doet het goed Feline. Focus je op dat licht.' 
Ik voelde eigenlijk maar vrij weinig. Het enige wat ik voelde waren de grassprietjes die in mijn knieholtes kietelden. Verder werd ik voornamelijk afgeleid door de strijdkreten van de rekruten een eind verderop. Maar blijkbaar deed ik het goed. 

'Iets meer focus, Feline.' 
Juist, focus. Ik moest focussen. Op een niet bestaande kracht, een niet bestaand licht. Ik voelde wel iets warms door mijn aderen stromen. 

'Denk aan licht.' 
Licht. Ik dacht aan de zon, aan de warmte die het uitstraalde. Aan hoe dat licht misschien in mijn lichaam zat. 

'Goed, open je ogen en kijk naar je handen.' Er klonk voldoening door in haar stem. 
Ik volgde haar bevel op en keek naar mijn handen, waar nu licht vanaf straalde. Verbaasd draaide ik mijn handen. 

'Ik moet zeggen, je hebt het bizar snel onder de knie,' merkte ze grinnikend op. 

'Ben je jaloers, Ash?' vroeg Gabe, die ongemerkt vanuit de schaduwen was op komen duiken. Een meesterspion. Ik had het niet achter hem gezocht, maar het paste wel bij hem. 

Ashlynn sloeg haar armen over elkaar. 'Natuurlijk niet.' 
Gabe blokkeerde de zon en ik keek hem aan. Inmiddels was het licht van mijn handen gedoofd. 

'Ik denk dat jij nog wel eens meer in je mars kan hebben dan je denkt,' zei hij peinzend. Hij wierp een blik op Ashlynn. 'Mag ik haar morgen van je lenen, generaal?' 

Ongelovig keek ze even naar mij, maar daarna knikte ze naar Gabe. 'Ja, natuurlijk. Als het om geavanceerde magie gaat, kan ik haar niet in betere handen achterlaten dan in die van jou.' 
Gabe knikte eventjes bevestigend. Zijn gezicht gaf niets prijs toen hij naar mij keek en zei: 'Rust goed uit. Je zal al je energie nodig hebben morgen.' Daarna liep hij weg met een frons op zijn gezicht. 
Peinzend keek ik hem na. Wat kon dat betekenen? 
'Maak je maar geen zorgen, hij overdrijft graag,' grapte Ashlynn om de stemming iets luchtiger te maken. 

'Wat is hij van plan?' vroeg ik nieuwsgierig. 
Ashlynn wreef over haar arm. 'Hij ziet potentie in je. Ik mag je dan wel de basis van je krachten kunnen leren, maar hij beschikt over meer kennis dan ik.' Haar gezicht betrok even. 'Misschien dat je krachten de hemel overstijgen...' 
Ik trok een wenkbrauw op. 'Wat betekent dat nu weer?' 
Haastig schudde Ashlynn haar hoofd. 'Nee, niks. Dat is zijn verhaal om te vertellen.' 

Dat verhaal liet niet heel lang op zich wachten. De volgende dag had ik mij samen met Gabe teruggetrokken in de bibliotheek van de stad. We hadden een rustige plek gevonden, daar het over het algemeen niet druk was in de bibliotheek. 
Gabe had een boek op de tafel gelegd en keek me recht aan. 'Over het algemeen zijn engelen die hun krachten heel snel weten te activeren, tot meer in staat dan ze denken.' 
Fronsend keek ik naar het boek. Het had een bruine kaft en er stond geen titel op. Het leek een heel oud boek te zijn. 

'Er zijn engelen die heel goed zijn met schaduwen. In de volksmond worden ze grensengelen genoemd,' ging Gabe verder. 'De meeste grensengelen hebben van beide kanten, engelen en demonen, geproefd en hebben daardoor beide krachten in hun lichaam. De een wat beter ontwikkeld dan de ander, weliswaar.' 

'Denk jij dat ik een grensengel ben?' vroeg ik hem verbaasd. 
Een klein knikje. 'Het nummer wat je op je pols hebt, wordt gebaseerd op jou als persoon. Het loopt niet chronologisch.' Hij schoof de mouw van zijn shirt omhoog. 1254521. 'Wat valt je op?' 

Ik wierp een blik op mijn eigen nummer. 1369631. 'Het is symmetrisch.' 

'Juist,' knikte hij. 'Engelen met een symmetrisch nummer hebben meer aanleg om een grensengel te zijn dan mensen die dit niet hebben. Een perfecte scheidingslijn tussen de nummers, tussen hemel en hel.' 
Er trok een rilling over mijn rug. Had ik evenveel kans gehad om een demon te zijn als een engel? 

'Het wilt niet zeggen dat de hoeveelheid kwaad in je even groot is als de hoeveelheid puurheid,' vertelde hij. 'Het wil enkel zeggen dat je geest sterk genoeg is om beide kanten aan te kunnen. Omdat jij zo snel de kracht van het licht onder controle had, wil ik zien wat je met de kracht van het duister aan kan.' 
Twijfelend keek ik hem aan. Meesterspion en grensengel. 

'Wat kan ik met die krachten?' 

'Dat is geheel afhankelijk van hoe goed je ze gaat beheersen, als jij ze kan beheersen,' zei hij. 'Het is belangrijk dat jij de baas van je krachten blijft, en dat je er niet aan ten onder gaat. Want dat is heel gevaarlijk bij duistere magie.' Hij verschoof op zijn stoel. 'Maar, als je ze kan beheersen kan je misschien wel in schaduwen op gaan.' 
Ik knikte langzaam. 'Oké, maar waarvoor is dat belangrijk? Kan ik niet alleen de kracht van het licht beheersen, omdat ik een engel ben?' 
Voor het eerst gleed er een kleine glimlach rond zijn lippen. 'Dat kan, maar mocht je ervoor kiezen om je duisternis te aanvaarden, dan kan je nog wel eens een belangrijke speler worden in de oorlog tussen de engelen en demonen.' Toen ik hem verbaasd aankeek, ging hij verder. 'De hemelpoort is een poort die de sterfelijke wereld van de onsterfelijke wereld scheidt. Maar ook die de hel van de hemel scheidt. De poort kan alleen gesloten worden als zowel een demon als engel iets opoffert. Aan beide kanten dus. Maar een grensengel zou het misschien wel eens alleen kunnen doen.' 

'Ah, ik begrijp het,' zei ik zachtjes, niet helemaal blij met de eventuele verantwoordelijkheid die daarbij kwam kijken. 'Waarom heb jij het dan nog niet gedaan?' 
Hij lachte grimmig. 'Eén grensengel is niet genoeg. We hebben niet veel grensengelen die beide krachten kunnen beheersen én mee willen vechten.' Hij schoof het boek naar mij toe. 'Dit boek kan nog wel eens hulp bieden.' 
Ik legde mijn handen op het boek en keek hem aan. 'Wie heeft het jou geleerd?' 
Zijn gezicht betrok. 'Laten we zeggen dat diegene de duisternis heeft laten winnen toen hij daar de kans voor kreeg.'