Chapter I: Hanya

"Oppa! Oppa! Autograph please!"

"Yohan! Kyu!"

Sigaw ng mga estudyante na hinahabol ang dalawang lalaki na miyembro ng Chosen. Ang kanilang kasikatan ay tila nagdudulot ng panggulo sa paligid.

"Nakakasakit talaga ng ulo ang mga artista at singer na ito!" napakamot ako sa aking ulo nang makita ang mga nagsisigawang estudyante, ang mga ahas na sumisiksik sa bawat sulok.

"Girl! Mukhang napakatigas talaga ng bungo ng mga K-pop members na 'yan. Di ba ilang beses na silang napagsabihan na bawal pumunta sa Hangul Department ang mga tulad nilang sikat?" inis na wika ni Gi Rae habang humahakay. Napabalikwas kasi siya sa kinahihigaan niyang bench matapos marinig ang sigawan ng mga estudyante, tila ba nabulabog ang kanyang pahinga.

"Nakakasakit talaga ng ulo ang mga lalaki na 'yan! Kailangan na natin silang pigilan bago pa man sila mambulabog ng klase," anyaya ko sa aking kaibigan na si Gi Rae, na tila naiinis at sabik na rin sa gulo.

Tumakbo kami ng mabilis at nakita namin 'yong mga lalaki na pinapalibutan ng kanilang mga fans na parang mga langgam sa paligid ng matamis na panghimagas. Buti na lang at nandito kami sa pathway, kung saan malayo sa mga classroom ng mga estudyante. Kung hindi, baka maging beast na naman 'yong mga teacher.

Ilang metro lang ang layo ko, pero napansin agad ako ni Kyu.

"Andiyan na 'yong halimaw na officer!" alarmang sigaw ni Kyu, kaya't nasapo ko 'yong noo ko habang tumatakbo na naman sila, parang mga daga na naligaw.

"Gi Rae! Ikaw na ang bahala sa mga fans ng Chosen." utos ko sa babae kong kaibigan na Koreana.

"Roger Ma'am!" sumaludo sa akin si Gi Rae, pagkatapos ay bumalik na siya sa kanyang tungkulin na subukang pabalikin sa klase ang mga kasapi ng fans club ng Chosen.

Iniwanan ko na si Gi Rae at nagsimulang habulin ang mga troublemaker ng school.

"Hoy, tumigil kayo, sabi!" sigaw ko ng makita ko silang lumiko at dumaan sa hardin ng eskwelahan, wala silang pakialam kung natatapakan na nila ang mga magagandang bulaklak sa paligid.

"Hindi ba sabi ko sa inyo na bawal ang mga artista sa Hangul Department? Ang titigas talaga ng ulo niyo! Bumalik na kayo sa Hanya Building!" paasik kong wika, pinipilit na ilabas ang aking awtoridad.

"Wala kaming kasalanan kung pinagkakaguluhan nila ang kagwapuhan namin!" natatawang wika ni Kyu, ang kanyang ngiti ay tila nag-aapoy sa kanyang mukha.

"Kyu! Ibigay mo na sa akin 'yan!" wika ni Yohan na may kinuhang kung anong bagay mula sa bag ni Kyu. Itinapon niya 'yon, nagdulot ito ng kulay-abong usok na siyang dahilan ng pananakit ng aking mga mata. Napaubo na rin ako kaya nagmadali kong kinuha ang smoke screen protection na araw-araw kong dinadala. Naging preparadong ako dahil tinapunan na rin nila ako ng homemade smoke bomb nung nakaraang pagkikita namin.

Nakarating ako sa may lawa malapit sa engineering Department. Palinga-linga kong pinagmasdan ang paligid para hanapin ang dalawang troublemaker na 'yon. Sa paglilibot ko, nakita ko na tumago sila sa likod ng puno ng acacia. Akala nila siguro ay malulusutan nila ako.

"Hoy! Lumabas kayo sa likod ng puno kung ayaw ninyong pasabugan ko kayo ng granada o paulanan ng bala ng baril. Bumalik na kayo sa Hanya Department kung ayaw ninyong totohanin ko ang sinabi ko."

Nagsilabasan naman ang mga mokong at tinatapunan nila ako ng masasamang tingin, ang kanilang mga mata ay tila mga nag-aapoy na uling.

"Paano kung ayaw namin?" sagot nila na may kasamang hamon.

"Then, I'll tell the President of the student council na hindi na kayo papayagan na magkaroon ng free concert sa Hangul Department. We will reject your request." Tinawagan ko ang kanilang atensyon sa pamamagitan ng aking banta.

"Fine! Panalo ka na." nagtaas ng kamay si Kyu habang sumunod naman ang nakabusangot na si Yohan, tila nagtatangkang magpaka-cool sa harap ng sitwasyon.

He sighed defeatedly.

Pumasok kami sa gate ng Hanya Department at tinapunan ko ng masamang tingin 'yong security guard. Naging mailap ang kanyang mata na parang nakokonsensya. Naku naman! Alam kong guilty si Manong! Siguradong sinuhulan na naman sila ng mga estudyanteng ito. Kainis.

Sumakay kami sa electronic van para pumunta sa Main Building. Kailangan ko kasing makausap ang teacher nila para mapagsabihan ang dalawang kumag na ito. Tahimik lang kaming tatlo habang pinagmamasdan ang napakagandang landscape ng paligid. Maraming naglalakihang puno at naglalaglagang bulaklak mula sa sakura trees ang makikita sa daan, ang hangin ay puno ng mga amoy ng mga bulaklak at sariwang damo. Ilang ulit pa lang akong nakakapunta sa lugar na ito kaya hindi ko maiwasang mamangha sa itsura ng building at facilities ng school na hinango pa sa arts ng Roman Empire.

"Give me your bags!" utos ko sa kanila dahil nahihiwagaan ako sa mga dala-dala nilang bagay.

"O, ayan!" hinagis sakin ni Yohan 'yong bag niya at binuksan ko ito. Namilog naman ang mga mata ko sa mga natagpuan kong bagay.

"Flying spike? Flying stars? Throwing knives! Binabalak na ba niyo akong patayin dahil sa mga dala-dala niyo?! Mga terorista ba kayo?" kunot-noo kong tanong sa kanila. Dati kasi pulos paputok at smokes lang ang hinahagis ng mga mokong na ito. Ang weweird talaga nila.

"Mukha ba kaming terorista sa itsura namin?" inis na tanong ni Kyu, ang kanyang tono ay nagpapakita ng kabangisan.

"Artista kami! K-pop artists at hindi terorista. Props lang namin 'yan para sa pelikula namin," pagtatanggol niya.

"Bawal ang magdala ng mga ganitong uri ng bagay! Ikaw Kyu! Ibigay mo sa akin ang bag mo!" utos ko sa kanya, ang tono ko ay tila naglalaman ng awtoridad.

"O, ayan!" Pagalit na hinagis naman niya sa akin 'yong bag niya, nagmadali akong buksan 'yon. Nakita kong natatawa si Yohan at Kyu habang dinudukot ko 'yong laman. Ano bang pinagtatawanan ng mga mokong na ito?

"Anong nakakatawa ha?" tanong ko habang may nahawakan akong malambot at madulas na isang bagay. Kinalibutan ako ng maramdaman ko 'yon! Shit! Tinapat ko sa liwanag 'yong bag at namilog naman ang mga mata ko sa nakita ko.

"Nakakatawa naman ang itsura niya!" malokong wika ni Kyu, tinabunan niya ang kanyang bibig ng puting panyo upang pigilan ang kanyang tawa, mukhang hindi niya kayang pigilin ang saya.

(Don't tell me it's..) 내가 그에게 말하지 마.. naega geu ege malhaji ma...

"What the hell! Shit! May ahas!" sigaw ko at inihagis ko 'yong sawa na nakuha ko. Sa kamalasan, nahagis ko 'yong sawa kay Manong Driver na ikinatakot naman niya!

"Oh my gosh! May ahas! Tanggalin niyo! Tanggalin niyo ito." May halong takot na sigaw ni Manong Driver habang nakapulupot sa kanyang leeg 'yong ahas na nagdidila-dila pa, ang kanyang mga kamay ay tila naguguluhan sa pag-aagaw sa takot at gulo. Anak ng tinapa sa lahat ng gumagapang na bagay! Takot talaga ako sa ahas kaya hindi ko ito malapitan.

"Manong, babanga tayo!" sigaw ni Kyu habang tinuturo 'yong puno. Agad na lumiko si Manong Driver at napatungo kami sa fish pond na tila tadhana ay naglalaro sa aming lahat.

"Guys, nawalan na tayo ng preno! Tumalon na kayo!" nag-aalalang sigaw ni Manong Driver, at dahil open naman ang mini-electronic van, madali naman siyang nakatalon.

"Kyu! Tara na."

Tumalon kami at bumagsak naman ang kawawang katawan ko sa lupa, ramdam ko ang sakit na dulot ng pagkakatama. Asar! Agang-aga, nasira na naman ang araw ko.

troublemakers problema, munjea

Nakita naman namin 'yong pagbagsak ng electronic mini van sa fish pond at nakakita kami ng kumislap-kislap na ilaw. Deads! Mukhang napatay 'yong mga koi fish na inaalagaan ng Dean ng Arts Department. Ipagmamalaki nga pala niya ito sa fiancée niya na taga Harvard.

"Muntik na tayo doon ah." Tumayo si Kyu at kinuha ni Kyu 'yong ahas niya kay Manong Driver. Pupuntahan ko na sana sila, pero binati ako ni Sir Dean.

"Oh! This is our very industrious and responsible Officer Andrew de la Costa," puri sakin ni Sir Dean habang pinagmamalaki ako sa French professor na kausap niya.

'Bonjour Madame!' nagbow ako sa kanya bilang pagbati, ang puso ko ay tumatalon sa sobrang kaba.

(I'm doomed) 나는 운명 이야 mesinjeo unmyeong

"Enchanté de faire votre connaissance (Nice to meet you)." Magiliw na bati sakin nung babae na kasama ni Dean, ang kanyang boses ay tila isang kayamanan na galing sa isang maayos na pamilya.

"Merci (Thank you.)" wala nang maisip na French 'yong utak ko dahil gusto ko nang umexit bago pa ako makasuhan ng pagpatay ng mga isda, nagbigay lamang ako ng isang inosenteng ngiti.

"Aimer (Love)" simula ni Sir habang lumuhod sa harapan 'nung babaeng French, tila isang hari na nag-aalay ng kanyang pag-ibig. Naging saksi pa kaming 4 sa kakornihan ng professor ko. "Je vous donne cet anneau (I give you this ring) as a symbol of our love."

Tuwang-tuwa namang tinanggap 'yon 'nung babae. "Remember our koi fish! 'Yong pinaalagaan mo sakin. Dumami na sila at inalagaan ko sila ng mabuti para sa ating dalawa," ang kanyang tinig ay tila puno ng pangako.

Unti-unti na akong humahakbang palayo dahil mukhang mananagot na talaga ako sa kanila, ang damdamin ng takot ay nag-aalab sa aking utak.

"This is my koi fish and... Teka, anong nangyari? Bakit mga patay na sila? Sinong naglagay ng mini-van dito!" sigaw ni Dean habang walang humpay naman siya sa kamumura, ang kanyang galit ay tila isang bagyong nag-aambag ng panganib.

"Oh Honey, what happened?"

"Ms.! Andrew de la Costa!!!" tawag sakin ni sir at umiling-iling naman ako dahil ako ang pinagbibintangan niya.

"Sila po ang may kasalanan noon." Tinuro ko 'yong mga lalaki sa likod ko at namilog naman ang aking mga mata dahil wala na dito 'yong mga nilalang na 'yon!

"Mr. De La Costa! I want you in my office now!" paasik na wika ni Sir, ang kanyang mga mata ay tila nag-aalab ng galit. Mananagot na naman ako nito!

....

Asan na ba 'yong Yohan at Kyu na 'yon! Saka si Manong Driver! Kailangan ko silang papuntahin kay Dean.

Pumunta ako sa Main Building at tumambad sa aking mata ang orasan na tulad ng Big Ben sa London na may 96m ang taas. Meron ring malaking fountain sa gitna na kung saan maraming waterlilies ang nakalutang sa tubig, ang tunog ng tubig ay tila musika sa aking pandinig. Pumasok ako sa Main Building at bumungad sa aking mga mata ang naglalakihang staircase na nababalutan ng red carpet. Sa kisame naman, ay inyong makikita ang naglalakihang chandeliers na napapalamutihan ng totoong crystal at diamante na mula pa raw sa India.

Pumasok ako sa Main music room para makita ang mga lalaking 'yon. Kailangang makausap nila si Dean.

"안녕하세요 Annyong haseyo?" Naghello ako sa isang babae na member ng Girls' Generation, ang kanyang aura ay tila napakaganda at nagbibigay liwanag sa paligid.

"Wae? (Bakit?)" Ramdam ko na napagpapacute siya habang inaayos 'yong buhok niya. "To wa-tu-ril kayo?" (May I help you?)

"Asan si Yohan at Kyu?" Naiilang kong tanong habang tinatapunan niya ako ng malalagkit na tingin, ang awkward ng feeling kapag ganito.

"Hindi ko alam eh. Kanina pa kasi sila dito wala," wika niya habang kinokontrol ko ang aking sarili na lunukin 'yong papel na hawak-hawak ko ngayon. Mukhang naisahan na naman ako ng mga mokong na iyon. Hindi ko rin alam kung bakit wala dito si Manong Driver. Kailangang maikulong pati 'yong sawa na alaga ni Kyu.

"Pakibigay na lang itong red card na ipinabibigay sa kanila ni Dean. Kamsa (Thank you.) Sige alis na ako." Nagpaalam na ako sa kanila, at narinig ko naman ang conversation nila mula sa kinatatayuan ko.

"Ang tangkad niya at ang ganda ng kutis niya, parang sa babae."

"geugeos-eun neomu gwiyeobda 그것은 너무 귀엽다 (Ang cute niya, di ba?)"

"Cham-eulo 참으로 (Oo.)"

Sinasabi ko na nga ba at pinagkamalan na naman ako na lalaki ng mga babae rito. Hindi ko sila masisisi dahil maikli 'yong buhok ko, mas matangkad ako sa kanila, at halos kapantay ko na 'yong mga lalaki sa Hanya Building. Nakadamit lagi ako ng panglalaking damit dahil ganito ang uniform namin sa klase. Idagdag pa natin na panglalaki rin 'yong pangalan ko. Kaya hindi ko sila masisi kung pagkamalan nila akong lalaki. Isa pa, ilang beses pa lang akong nakakapasok sa Hanya building bilang isang officer. Tulad ng nangyayari ngayon, kung saan pinagtitinginan ako ng mga estudyante.

Aigooo...

"Drew?" Lumingon ako at nakita ko si Shin, ang aking kaklase sa military school sa Hangul Building at newly appointed peace officer rin siya, isang liwanag sa kadiliman.

"Musun iri-sim nikka? (Anong problema?)" kunot-noong tanong niya sa akin, ang kanyang boses ay may tono ng pag-aalala.

"무 mu (Wala.) Kain tayo?" walang emosyong sagot ko sa kanya habang hinahawakan ang kumakalam kong sikmura, ang pagkain ay tila isang pangarap na nahimok.

"확인 O.K." maikli niyang sagot, tila handa nang labanan ang gutom.

Tulad ko, si Shin Lee eh pinagkakaguluhan rin sa school na ito. Inuunahan ko na kayo na lalaki ang kaibigan ko. Sa katunayan, magaling rin siyang kumanta at sumayaw pero hindi niya hilig ang pagiging K-pop; gusto kasi niyang magsilbi sa military tulad ko, ang kanyang pagmamalaki ay isang panghihikbi sa puso.

"Odi-ro kal-kayo? (Saan tayo pupunta?)" tanong niya.

"Tara na lang sa canteen ng Hangul Building," sagot ko sa kanya. Mas trip ko kasi ang pagkain doon kaysa sa mga pagkaing sosyal ng Hanya Building.

"OK." Maikli niyang sagot.

Nagmadali kaming sumakay sa electronic van na pinapatakbo ng isang robot, ang tunog nito ay tila isang palataw sa aming paglalakbay.

Ilang minuto pa ang nakalipas bago kami makalabas sa Hanya Department. Ang Hanya Department ay isang paaralan para sa mga idols, musicians, dancers, at artists, isang paaralan para sa mga mayayamang bata na gustong pagbutihin ang kanilang karera sa entertainment industry. Isa sa pinakamalaking paaralan sa mundo.

"So ano ang bibilhin mo?" tanong ko habang kinuha ko 'yong bangko para umupo, ang pakiramdam ko ay tila wala akong kabatuhan.

"Kahit ano basta masarap," sagot niya na may kasamang ngiti.

"Shin, samahan mo na ako, hindi ko alam kung anong panlasa mo." anyaya ko sa kanya. Tumayo na siya at parehas kaming umorder ng ramen, ang amoy ng lutong pagkain ay tila isang paanyaya sa aking sikmura. Kumuha siya ng hot sauce at nilagay sa ramen, grabe, mahilig talaga siya sa mga maaanghang. Ano kayang lasa 'non?

"So, pumunta raw sa building natin si Yohan at Kyu?" Tanong niya habang hindi niya ako tinitingnan, tila abala sa kanyang pagkain.

"Oo, pumunta nga sila." Hindi ko nga alam kung bakit laging pumupunta dito 'yon," pagtataka kong tanong. Naiinis na kasi ako dahil ako na lang lagi ang tinatawagan ng President namin sa tuwing nanggagambala ng klase ang mga K-pop na 'yon.

Napailing si Shin na parang ang lalim ng iniisip. Sa tingin ko, may alam nga ito kung bakit pumupunta ang mga magugulong taga-Hanya na 'yon.

"May alam ka ba?" walang emosyong tanong ko habang pinagmamasdan siyang kumakain ng ramen, ang kanyang mga mata ay tila nagkukwento.

"Malalaman mo din 'yon." Nagpatuloy siya sa pagkain ng ramen na tila hindi nahahalangan sa kanyang kinakain. Ang dami kaya 'nong hot sauce na 'yon? Hindi na ako nagtanong pa tungkol kay Yohan dahil hindi ako mahilig makialam sa buhay ng iba.

"Ah nga pala, kung kailangan mo ng tulong sa pagdisiplina sa kanila," kinamot niya 'yong likod ng kanyang ulo at hindi siya makatingin ng diretso sakin. "Ahm, tawagan mo lang ako," ibinigay niya sa akin ang kanyang nag-aalala ngunit matibay na tingin.

"Gue ba?"

"Ang sweet pare!"

"Alam niyo kung nakadamit lang ng pambabae si Drew, siguradong pagkakamalan na kayong mag-on."

Medyo nasindak ako sa biglaang pagsulpot ng mga kaklase ko sa aming likuran. Wala talagang humpay ang pang-aalaska ng dalawang kumag na ito pagdating kay Shin. Sa palagay kasi nila na si Shin raw 'yong lalaking makakapagpabago sa itsura ko ngayon. Nangangarap kasi sila na balang araw ay makikita nila akong nakasuot ng maikling skirt, blouse, heels, at napipintahan ng kung anong koloreta ang aking mukha. They want to see me as a real woman who's not wearing officer's clothes and acting like a man.

"Tumigil na nga kayo." Napahilamos ng mukha si Shin at pinupukulan niya ng masamang tingin ang dalawa kong kaklase, tila nagalit siya sa mga ginagawang kalokohan. Agad naman silang tumigil dahil mukhang natakot sila sa malamig na pakikitungo sa kanila ni Shin. Kumuha agad sila ng silya at tumabi sila sa kinauupuan namin.

"Anong ginagawa niyo rito?" tanong ko.

"Wae? (Bakit) istorbo ba kami sa date niyo?" pang-aasar ni Hyun. Inusog ni Hyun 'yong upuan niya sa akin, ang kanyang ngiti ay tila may kasamang hamon.

"Yah! Hindi ba kayo titigil? Aiiiiishhhhhh." Naasar na si Shin at binaba niya 'yong chopstick na hawak-hawak niya, ang kanyang kagustuhan ay tila napagod na.

"Nagbibiro lang naman eh. Nga pala, may shooting performance tayo mamaya," excited na wika ni Hyun na para bang isang bata na ngayon lang makakahawak ng 1911 Pistols aka "The Yankee Fist" at Colt 45, ang kanyang mata ay tila nag-aalab sa tuwa.

Na-disappoint ako sa sinabi ni Hyun. Lagi na lang pulos shooting performance ang pinapagawa ng mga commander namin. Kailan kaya kami pagagamitin ng aircraft carrier, helicopter, o warplane na kung saan ganun ang ginagamit ng mga sundalo noong World War II?

"Drew, you have to hear this."

"Mu-ot? (Ano?)" tanong ko kay Hyun, ang aking pansin ay bumalik sa kanya.

"Sa mga susunod na buwan ay pagagamitin na tayo ng mga warplanes at isa pa lalabas tayo ng bansa for military training," sabi niya, ang kanyang boses ay puno ng pag-asa.

Mukhang nasagot agad ni Hyun 'yong gusto kong itanong sa kanya. Matagal ko nang pinapangarap na magpaandar ng ganong uri ng mga sasakyan. We were trained to use war tanks, pero iba pa rin kapag panghimpapawid na sasakyan ang gagamitin namin.

"Ha? Totoo ba 'yan? Ang saya naman." Kinuha ko ulit 'yong chopstick ko dahil ginanahan ulit akong kumain.

"Alam mo, Drew, hindi namin madistinguish kung masaya ka o nalulungkot ka? Lagi ka na lang nakapoker face. Para ka tuloy Zombie o Alien na may balak mag-invade sa planet Earth. Dalasan mo naman 'yong pagngiti mo. Wala tayo sa field," wika ni Hyun.

Pinagsabihan na naman ako ni Hyun dahil bihira ko kasing ipakita 'yong emosyon o nararamdaman ko. Nasanay na siguro ako sa field, na tila walang puwang para sa mga damdaming ito.

"....." ganito pa rin ang reaksyon ko, tila walang pagbabago.

"Hayaan niyo na si Drew, ang cute nga niya pag ganyan," singit sa usapan ni Shin, ang kanyang mga salita ay tila may pananabik na mataas ang kalidad.

Napatingin naman agad kami kay Shin at napataas 'yong isa kong kilay dahil sa sinabi niya. Shin never ever say things that compliment girls' features.

"Shin? Sinabi mo bang cute si Drew?" nagtatakang tanong ni Kisuke, ang kanyang tono ay puno ng pag-aalinlangan.

"Ngayon pala, saan bansa raw maaaring ganapin ang ating military training?" chinange ko 'yong topic bago sumagot si Shin. Ayaw ko kasi ng mga ganitong usapan, ang mga maliliit na detalye ay tila nagiging daan para sa sigalot.

"Maybe sa Japan o sa Turkey!! Di ba ang ganda ng setting? Naiimagine ko 'yong training natin, Drew!" natutuwang sabi ni Kisuke at nagsimula na silang mag-imagine ng mga babae roon na mahuhumaling raw sa kanilang taglay na kagwapuhan. Ano ba ang mas mahalaga, ang mga babae o 'yong training? Lagot sila kay Commander kapag 'yon ang aatupagin nila.

"Idlip muna ako." Umubo si Shin sa lamesa. Sanay na kami kay Shin dahil gabi kasi siya naka-assign bilang traffic enforcer sa Achaeseong-gil. Kami naman bibigyan pa ng mga assignment sa susunod na mga araw.

"Drew!!" nagulat kaming lahat sa babae na sumisigaw ng pangalan ko. Kumakaway-kaway siya sakin habang walang pakialam kung naging center of attraction na siya ng mga tao dito. Hindi na natuloy si Shin sa kanyang pagtulog dahil nakatuon na ang kanyang pansin sa babaeng dumating. Habang nagpapacute naman 'yong mga katabi kong lalaki sa kaibigan ko.