Craig

Ik verlies mijn evenwicht en wankel naar achter. Snakkend naar adem probeer ik me te herstellen en mijn belager te overmeesteren. Ik probeer te draaien om de loop op mijn belager gericht te krijgen. Nog voordat ik mijn plan kan uitvoeren, pakt de figuur razendsnel mijn pols beet en draait hem om. Ik slaak een kreet van pijn en laat het pistool vallen. Weg is mijn laatste troef.

Dan schopt hij tegen mijn onderbenen en werkt me tegen de grond. Met een gesmoorde kreet kom ik neer in het gras. Ik probeer hem te schoppen en te slaan, maar het lukt niet. De persoon heeft mijn armen op mijn rug gedraaid en zit bovenop me. Ik voel de loop van het pistool, die ik twintig seconden geleden nog in mijn hand had, tegen mijn achterhoofd aan.

Wie is dit? Zijn we ontdekt? Wat gaat er nu gebeuren? Was het beter geweest als ik gewoon niet was gaan kijken? Die vragen spoken door mijn hoofd, terwijl ik hier in het gras lig.

Tegen al mijn verwachtingen in zegt mijn belager iets heel vreemds. 'Wat doe jij hier al zo vroeg? Ik dacht dat ik even rustig mijn ochtendritueel kon doen.' Het is de stem van Elynne. Mijn belager is Elynne. Een grote last valt van mijn schouders. We zijn helemaal niet ontdekt.

Het eerste wat ik zeg is: 'ga van me af!' Ik hoor haar lachen - stom wijf - en dan gaat ze van me af. Zo snel mogelijk creëer ik ruimte tussen haar en mij en wrijf ik over mijn zere pols. Ze had hem echt gebroken als ze verder gedraaid had. Ik beweeg mijn pols langzaam en het doet best zeer. Misschien is hij wel gebroken.

'Waarom deed je dat?! Je hebt mijn pols gebroken!' zeg ik boos. Ze haalt nonchalant haar schouders op. 'Sorry, ik dacht even dat je een indringer was', is haar slappe excuus.

'Moet je me dan meteen omleggen of zo?' vraag ik geërgerd. 'Sorry, standaardprocedure bij het uitschakelen van mensen.' Ze zegt het eerder spottend dan dat ze haar excuus meent.

'Ik dacht ook dat je een indringer was', geef ik toe. Ze lacht nog een keer. Het is bijna een duivelse lach.

'Nou, ik ga terug. De mazzel.' Ik gris het pistool uit haar hand en slenter terug. Ze lacht me even uit en staat dan op. Elynne loopt bij me vandaan en gaat verder waar ze mee bezig was. Wat dat dan ook mag zijn.

Omdat ik te moe ben om mijn kleren uit te doen, plof ik gewoon op mijn slaapmatje en val ik als een blok in slaap, dit keer zonder nachtmerries.

Als ik mijn arm beweeg, protesteert de rest van mijn lichaam meteen. Ik lig half op mijn zij en ik heb niet eens de moeite gedaan om in mijn slaapzak te kruipen. Mijn spieren zijn helemaal verkrampt. Ik weet niet hoe laat het was toen ik een aanvaring had met Elynne. Waarschijnlijk heb ik veel te lang in deze benarde positie gelegen. Mijn pols doet ook verrekte zeer en is opgezwollen. Straks moet ik maar aan Catrice vragen of ze er naar kijkt. Het wordt net een ziekenhuis hier.

Ik draai mezelf op mijn rug en open mijn ogen. Het eerste wat ik zie is Nico. Hij hangt met zijn gezicht boven die van mij en kijkt me lachend aan.

'Goedemorgen, heb je het monster van Loch Ness al verjaagd?' Hij heeft het natuurlijk over een paar uur geleden, toen ik als een soort van vierjarig kind vroeg of hij mee wilde gaan om buiten te kijken. Ik heb er echt spijt van dat ik dat aan hem heb gevraagd. Waarschijnlijk kom ik nooit meer van zijn stomme grappen af.

'Nee', zeg ik kortaf en sta op. 'Wat was het eigenlijk?' vraagt hij met gemeende interesse. 'Elynne', antwoord ik. Hij doet zijn best om het niet uit te proesten. 'Ik kom dan liever dat monster tegen dan dat ik haar tegen kom', lacht hij. 'True', mompel ik naar hem en ik loop hem voorbij.

Het is tien uur. Eén uur later dan wat ik wilde. Dat uur maakt toch niet heel veel uit. Anders dan de andere ochtenden, is iedereen een beetje verdeeld over het pand. Normaal eten we gezamenlijk, nu zie ik dat bijna niemand nog bezig is met zijn ontbijt. De meesten hangen wat rond of zijn bij de beek. Ik zie Elynne zo snel niet. Het lijkt bijna normaal. Wat zou ik graag willen dat het weer normaal was. Ik besluit maar meteen om me te gaan wassen. Dan heb ik dat in ieder geval gehad.

De deur maakt een krakend geluid als ik hem opentrek. Dat ding is echt veel te oud, maar alles beter dan geen deur. Michiel en Danielle zijn ook buiten. Danielle onderwerpt haar haar aan een flinke wasbeurt en Michiel probeert zijn haar in model te brengen, ook al is dat al lang onmogelijk geworden. Niemands haar zit nog oké, behalve dat van Elynne. 'Mogge', zegt Danielle niet al te vrolijk. Ze gooit haar haar naar achter en kijkt een beetje nors. Ik kijk net zo nors haar kant op en mompel ook iets in de trant van 'goeiemorgen'. Alleen het is helemaal geen mooie ochtend. Met een zucht was ik mijn gezicht en mijn haar. Ik voel me echt moe. Die nachtmerrie heeft me niet goed gedaan. Ik hoop dat hij niet terugkeert, anders word ik gek.

Jaa, eindelijk weer een hoofdstuk! Het duurde even, sorry xD Ik voeg later de collage erbij (deze keer is Michiel aan de beurt). Want nu moet ik heel snel naar de supermarkt, zodat ik mijn voetbalplaatjesboek compleet kan maken (ik plak altijd vet scheef) :DD Vergeet het niet als je foutjes ziet het te melden :)