Elynne

De lichten gaan weer aan en ik hoor sommige mensen huilen. De film is geëindigd met een tragische gebeurtenis. Het verliefde stel is omgekomen bij een terroristische aanslag van een vriend. Als ik het zo vertel klinkt het heel suf, maar het is best een goede film. Alleen ik ga niet janken als anderen erbij zijn. Dat is gewoon dom.

‘Nou, dat vond ik best een goede film. Kom, we gaan’, zegt Vanessa kortaf. Lenny blijft op de stoel zitten en staart naar het scherm. ‘The fack, kom Lenny.’ Er komt nog steeds geen beweging. Vanessa heeft er genoeg van en sleurt hem van de stoel. ‘Wat is er mis met jou?’ vraagt ze geïrriteerd. ‘Niks’, antwoordt hij. Wat verward loopt hij samen met ons de zaal uit.

‘Laten we nog even een biertje drinken op ons gezellige avondje!’ stelt Vanessa enthousiast voor.
‘Ja! Leuk!’ zeg ik net wat te enthousiast voor mijn idee. ‘Yes! Lenny, rij ons naar mijn favoriete eettentje!’ kirt Vanessa opgewonden. Lenny mompelt wat en haalt het bonnetje van de parkeerplaats uit zijn zak. We stappen in de auto. Wanneer Vanessa het portier dicht slaat, graait ze met haar andere hand naar haar aansteker. Kort daarna kringelt er weer rook in de auto.
‘Zeg, Lynn, ik heb even serieus nagedacht over je probleem’, zegt Vanessa ineens.

Geïnteresseerd kijk ik haar aan. ‘Ik denk dat je boven die sukkels moet staan. Laat zien dat je beter bent. Gebruik geweld als het nodig is.’ Ze klinkt als een deskundige op dit gebied. Ze zal vast gelijk hebben. Vanessa heeft hele bendes op hun knieën gekregen. Ze staat in hoog aanzien bij de meeste mensen. Ik heb haar leren kennen toen ik vijftien was. Meteen voelde ze als een grote zus voor mij. Iemand die precies wist wat er moest gebeuren en hoe je dat kon bereiken. Ik heb zoveel van haar geleerd!

‘Maar de groep haat me’, werp ik haar toe. Vanessa denkt na en zegt dan: ‘laat je kwaliteiten zien, Lynn. Laat zien dat je zoveel meer bent dan zij!’ Ik knik. Dat ga ik zeker proberen. ‘Maar hoe moet ik me verder gedragen?’ ‘Wees gewoon fel’, zegt ze cryptisch. Het liefst vraag ik haar wat ze daarmee bedoelt.
‘Ik weet het ook niet zo! Ik weet toch niet wie ze zijn?’ voegt ze er lichtelijk geïrriteerd aan toe. ‘Misschien ken je ze?’ vraag ik voorzichtig. ‘Ik zou het zo niet weten.’ Dan schiet me iets te binnen.

‘Wacht, ik heb een foto op mijn mobiel staan.’ Met een zachte tril gaat mijn telefoon aan. Ik zoek het gesprek op met Clayton. Vanessa ziet zijn naam staan en kijkt me wat walgend aan. ‘Wat is er?’ Waarom die blik van haar? Doe ik iets niet goed? ‘Waarom heb je hem als baas? Clayton is echt uitschot’, zegt ze en ze trekt een vies gezicht. Ik schrik ervan dat ze dat zomaar zegt. Straks hoort hij ons door de microfoon van mijn mobiel of zo.

Met een rood hoofd scrol ik naar boven. Als ik de foto van Mike gevonden heb, laat ik hem zien aan Vanessa. ‘Kijk, dit is die gast die ik trapte.’

Vanessa staart naar mijn scherm. ‘O, hij.’ Ze giechelt even. ‘Ken je hem?’ ‘Ja. Ik heb wel eens met hem gepraat.’ Haar ogen beginnen op eens te fonkelen. Speelt er wat tussen Vanessa en Mike? Als dat zo is kan ik dat mooi tegen hem gebruiken. ‘Waar hadden jullie het over dan?’ Vanessa denkt na. Haar mondhoeken krullen omhoog als ze vertelt. ‘We stonden aan hetzelfde tafeltje in een café. We hebben avonden achter elkaar gekletst’ ‘Dat vroeg ik niet. Waar hebben jullie over gepraat, dat was mijn vraag.’ Mijn nieuwsgierigheid valt heel duidelijk op nu, maar het kan me niet schelen.
‘Ach, normale dingen. Hij klaagde over geldnood en ik klaagde over mijn half-mislukte missie. Echt niks bijzonders. Maar waarom vind je dat zo interessant?’ Ze bloost heel even, maar kijkt me dan indringend aan. Ik haal vlug mijn schouders op. ‘Gewoon.’ Vanessa slikt een keer. ‘Zeg, Lynn. Wil je tegen hem zeggen dat ik hem de groeten doe?’ vraagt ze onzeker. Is ze nou onzeker? Zie ik haar twijfelen?

‘Hebben jullie een relatie?’ Ze springt bijna van de autobank van mijn vraag. ‘N-Nee! Echt niet!’ stottert ze. Ik schenk haar een glimlach. ‘Ik zal het doorgeven.’ Ze wordt rood en kijkt even weg. Dan zegt ze: ‘het eettentje waar we heen gaan heet Cook4Me. De naam verraadt echt niks over de tent zelf.’ Voor de eerste keer kan ik duidelijk aan Vanessa merken dat ze van onderwerp wil veranderen. Waar is haar pokerface gebleven? Ach, ik ga er niet dieper op in, ze gaat me toch niks meer vertellen.

De rest van de rit zeggen we niks tegen elkaar, alleen het geluid van de radio vult de auto. Het verbaast me dat Lenny nog niks raars gezegd heeft. De volumeknop wordt uitgedraaid en we stappen uit. Lenny heeft de auto wat buiten het centrum geparkeerd. Jezus, moeten we alwéér lopen. Ik word er helemaal gek van. En godverdomme, ik moet straks ook weer dat pokke-eind lopen naar dat muffe gebouw.

Ineens begint Vanessa hysterisch te gillen. ‘Wat is er?’ ‘Er is uitverkoop! Ja! Ik moet echt nog heel veel kopen!’ En inderdaad, overal aan de kozijnen van de winkels zijn grote sale-stickers geplakt. Ook de dure winkels doen mee. ‘Heb je daar geld voor, dan?’ Ik zeg het net iets te snel. Het was niet mijn bedoeling om het te zeggen, natuurlijk heeft Vanessa hier geld voor. Gelukkig lacht ze mijn vraag weg. ‘Tuurlijk wel, Lynn.’

‘Maar we gaan dus nadat we gegeten hebben nog even de winkelstraten in!’ zegt ze resoluut. Lenny zucht. Zelf heb ik er ook niet bijster veel zin in. Ik ga nu niet mijn geld uitgeven aan kleding, want dat heb ik straks nog heel hard nodig. En nog een keer om geld smeken bij Vanessa gaat me echt te ver. Ik ben geen zwerver. Nou ja, ik zie wel. Eerst naar dat eettentje.

De brunette heeft er duidelijk zin in. Met ferme passen loopt ze richting het centrum.
Het duurde minder lang dan ik verwacht had. Binnen vijf minuten staan we voor de gevel van het tentje. Sommige tafeltjes zijn al bezet, maar het is niet heel druk. Er wordt gerookt op de meeste terrasjes en er hangt een muffe lucht.

Lenny schuift aan bij een leeg tafeltje en ik ga tegenover hem zitten. Echt, hij kan het vergeten als hij denkt dat ik naast hem kom zitten. De kleine menukaart die midden op het tafeltje staat, vormt een mentale barrière tussen hem en mij.

‘Wat willen jullie? Kijk maar even en dan ga ik het persoonlijk vragen. Ze kennen me hier’, zegt ze met een knipoog. Ik pak het menukaartje voor Lenny’s neus weg en kijk wat er is. Ik neem gewoon een enorme portie van een gerecht dat goed vult, zodat ik minder snel honger krijg. En van wat ik in het ‘hol’ gezien heb, zal ik echt honger lijden daar.

Mijn oog valt op een grote portie kapsalon. Normaal eet ik nooit fastfood, maar nu is het nodig. Echt nodig. ‘Vanessa ik wil graag deze. Die grote kapsalon.’ Ja, hoor. Ze kijkt me raar aan. Misschien had ik toch iets anders moeten kiezen. Straks denkt ze dat ik alleen maar fastfood naar binnen schrok. ‘Eet je vaak fastfood? En waarom zo’n grote portie?’ O, geweldig. Ze vraagt het echt. ‘Nee. Ik heb gewoon veel eten nodig, zodat ik straks een beetje kan overleven’, zeg ik. Vanessa schiet in de lach. ‘Overleven? Is het echt zo erg?’ ‘Ja, echt wel.’

Als ze wegloopt met onze ‘bestellingen’, bedenk ik me ineens dat ik ook had kunnen vragen naar een grote bak sla. Oeps. Wat ben ik dom. Zou ik haar terugroepen? Ja, ik doe het gewoon. ‘Vanessa?’ Ze draait zich om. ‘Doe mij toch maar een hele grote bak met sla.’

Vanessa heeft haar arm in de mijne gehaakt en zo lopen we over straat. Al zeven winkels moesten het vergelden. In elke winkel heeft Vanessa tenminste één artikel gekocht. Eigenlijk ben ik er een beetje zat van. De hele tijd maar kijken hoe ze geld uit loopt te geven, terwijl ik dat niet kan. Ze trekt me met haar enthousiasme elke keer weer een nieuwe keten in. Nu ook weer. Met een zucht ga ik haar achterna. Dit keer is Dior aan de beurt. Kon ik er maar even tussenuitknijpen.

‘Vanessa? Vind je het goed als ik even in de winkel hier tegenover ga kijken?’ vraag ik voorzichtig. Het zal er tenminste voor zorgen dat ik even weg ben. Vragen of ik voor mezelf mag kijken durf ik niet. Straks vindt ze me stom dat ik niet met haar verder wil winkelen. ‘Ja, is goed. Ik zie je zo wel weer.’

Ik storm zo snel als ik kan naar buiten en kom de frisse lucht tegemoet. Het voelt zo fijn! Alsof de buitenlucht een nieuwe soort vrijheid geeft. Wacht even. Wil ik nu gewoon weg van Vanessa? Of wil ik naar de buitenlucht? Ik verwerp de vragen en loop naar de overkant.

De keten aan de andere kant van de straat is eentje met kookgerei. Totaal niet interessant. Ik heb heel weinig gekookt in mijn leven. Het werd altijd voor me gedaan. Zo was mijn leven gewoon. Ik hoefde maar bevelen op te volgen en de rest werd me voorgeschoteld. Alles kreeg ik als ik maar deed wat er van me gevraagd werd.
De sfeer in de winkel is heel anders dan die van Dior. Meer casual. Geen chique uitstraling, gewoon een normale winkel. Normaal.

Heel even dringen die woorden door in mijn hoofd. Wat is normaal? Is mijn leven normaal? Nee. En ik ben eigenlijk ook niet normaal. Ik trap en wurg mensen zonder goede reden. En ik maar denken dat ik zo respect kreeg! Want dat was toch ook zo bij andere bendes? Dat is mijn eigen gedachtengang. Maar hier is dat niet zo en ik ben er blind voor. Jezus, wat ben ik voor dom kind. Ik ben helemaal niet professioneel en ik loop maar wat achter mensen aan. Kan ik nou nooit een keer normaal denken? Of kan ik dat niet eens meer? Misschien moet ik ‘sorry’ zeggen tegen iedereen. Zou dat helpen?

Iemand tikt me plots op mijn schouder. ‘Kan ik je ergens mee helpen? Zoek je iets specifieks?’ Een vriendelijke meisjesstem. Met een ruk draai ik me om. De ogen van het meisje worden groot. Blond haar, die krullen, die ogen. Ik ken haar.

Oké, ja. Eindelijk weer een hoofdstuk. Ik was ziek dus toen kon ik niet schrijven :') Daarom is dit stuk ook extra lang om dat in te halen xD Oh, en een cliffhanger :)

Dit keer bij de collage's Mike.

EN @SterreDeWildt KLODDIE IS HIER NIET WANT KOERTNIE KOOPTE KLODDIE AL

Oh en je zag het al in de titel. :))) Ik wil toch een Q&A gaan doen. Dus vraag al je sappige, niet-sappige vragen en meer aan Craig, Catrice, Michiel, Amila, Nico, Mike, Elynne, Daniëlle, Lenny Vanessa en mij xD Je kunt je vragen achterlaten in de comments :) het zou me heel blij maken xD