Nico

Jezus, ik haat het hoe ze daar zo zitten. Met elkaar knuffelen alsof ze de hele wereld aankunnen. Tuurlijk houdt hun liefde nooit stand. Vroeg of laat gaan ze vast wel uit elkaar. Zo gaat dat altijd bij relaties.
 Ik kap mijn gedachten af en trommel de rest op. Fucking Elynne hangt natuurlijk weer rond bij die bar.
 Ik snap dat wijf echt niet. For no reason mijn broer trappen, en er dan ook nog mee wegkomen.
Om nog niet eens te spreken over die domme broodjes. Like what the actual fuck. Dat gaat er echt niet voor zorgen dat we haar ineens mogen als ze dat soms denkt.
 Ik vind het ook zwaar klote dat we samen op missie moeten, maar ik weet ook wel dat bij haar onze slagingskansen liggen.
 Met ferme passen been ik op haar af. Ze zit alleen over haar mobiel gebogen aan de bar. Het liefst trek ik haar aan haar domme-blondjeskapsel van de kruk. In plaats daarvan geef ik haar een korte ruk aan haar schouder en zeg dat ze op moet schieten.
 Elynne staart me even aan en draait zich dan weer om. Als ze denkt dat ze me nog een keer kan wurgen heeft ze het goed mis. Dan klap ik haar gewoon op haar bek, ongeacht wat mijn broer zegt.
 Ze staat op en loopt met me mee naar de rest van de groep. Voor de zekerheid blijf ik achter haar lopen. Ben ik nou bang voor dat kind?
Eenmaal bij de bank steek ik mijn hand uit naar Mike. Hij kijkt me vermoeid aan en slaat hem weg.
 Alle hulp slaat hij genadeloos af. Het enige wat voor hem telt is dat niemand hem als een watje ziet. Ik word zo moe van zijn koppigheid. En elke keer als ik zeg dat hij zijn beklag moet doen over Elynne, lult Mike tegen mij dat hij er geen probleem van mag maken. Dan begint hij er weer over dat Clayton hem of mij wat aan gaat doen en hij dat niet wil. Voor mijn gevoel is dat dikke bluf. Alleen maar bedoeld om ons bang te maken.
 'Het is onzin dat je jezelf zo toetakelt voor die man. Echt, het ziet er niet beter uit als je zo strompelt', zeg ik, terwijl ik mijn hand opnieuw naar hem uitsteek. Dat geeft de doorslag.  Mokkend pakt hij mijn hand vast en komt overeind. Hij slaat zijn arm om mijn nek, zodat hij op mij kan steunen.
 'Was dat nou zo moeilijk?' mompel ik. Hij negeert mijn vraag en kijkt mokkend voor zich uit.
 Het stuk naar de hallen lopen we als een stel slakken af. Mike leunt zoveel op mij, dat ik moeite moet doen om niet om te vallen.
 Door de verlatenheid op de gangen hoor je alle geluiden heel duidelijk. Telkens als we een pas zetten​, galmt het door de hele hal. Alsof we Bigfoot zijn. Stapje voor stapje bereiken we uiteindelijk het kantoor van Clayton.
 Zonder aan te kloppen trek ik de deur open. Het voelt alsof ik de poort naar de hel geopend heb. Iedereen stroomt naar binnen en dan laat ik de deur in het slot vallen.
 Ik zie Mike bedenkelijk kijken naar de bank. Met een subtiele hint laat ik hem weten dat hij moet plaatsnemen op de kussens. Hij zucht, vloekt wat en doet eindelijk wat goed voor hem is.
 'Wat fijn dat ik jullie hier opnieuw kan verwelkomen', galmt de koude stem van Clayton door de ruimte. Onze baas staat in het midden, vergezeld door vier handlangers die aan weerszijden van de kamer staan. Hun wapens glimmen gevaarlijk in het licht van de tl-buizen. Ik doe mijn best om me te concentreren op onze opdrachtgever.
 Zijn walgelijke gezicht wordt gesierd door een kalme uitdrukking. Het nette pak probeert de illusie te wekken dat hij het beste met ons voorheeft, maar ik weet wel beter.
Mijn blik schiet even snel naar links en weer terug. De envelop die als een soort van doodsaankondiging op het tafeltje ligt, blijft op mijn netvlies hangen. De aansteker ernaast maakt het grimmige geheel compleet.
 Elynne en ik blijven staan, de rest is gaan zitten op de rode bank achter het tafeltje.
Normaal is Mike degene die hier staat, maar ik voel me nu verantwoordelijk om zijn taak op me te nemen. Elynne denkt nog steeds dat ze beter is dan de rest. Mooi niet. Zelfverzekerd stap ik op onze baas af, om te laten zien wie de regie in handen heeft bij ons.
 Clayton is een kop groter dan ik, maar daar laat ik me niet door intimideren. Constant wil ik hem recht in zijn ogen kijken. Kunnen zien wat zich afspeelt in zijn zieke hoofd, maar steeds zie ik hetzelfde; mijn bruine ogen die hem tevergeefs proberen in te schatten.
 Zijn verdomde bril -die hij altijd draagt- is van speciaal glas. Je weet wel, dat soort verhoorkamerglas waar je maar van één kant door kan kijken. Hij ziet alles, wij alleen ons spiegelbeeld. Alsof hij ons wil laten zien dat onze acties nooit consequenties hebben voor hem. Wij zijn mislukkingen, hij niet. Voor ons is Clayton onbereikbaar.
 Het enige wat je echt van hem kunt zien is zijn haar, dat in een slordige knot zit, en een deel van zijn blanke huid.
 Onder zijn bril vandaan kan ik het uiteinde van een litteken ontwaren. Zou Clayton misschien ook maar één oog hebben, net als Craig? Niemand weet het.
 Die hufter steekt zijn hand naar me uit als begroeting. Ik kan het leer van zijn handschoen bijna ruiken als ik hem schud. Hoe hij zich zo uidost maakt me gewoon misselijk.
Het is doodstil in zijn kantoor, totdat hij zelf de stilte verbreekt.
 'Ik hoop dat ik nog steeds op jullie kan rekenen. De opdracht zit in de envelop. Jullie snappen zelf wel wat jullie met die aansteker aanmoeten, hè?'
 De manier waarop hij 'jullie' steeds uitspreekt is walgelijk.
 Daarna schudt hij ook Elynne's hand en geeft haar een handkus. Geschrokken deinst ze even terug en kijkt hem lelijk aan. Hij lacht wat cynisch om haar reactie.
 Ineens komt Clayton weer mijn kant op lopen. De man stopt voor mijn neus. Wat wil hij nu van me? Ik heb toch al zijn fokking handje geschud? Nu staart hij me hol aan, zonder iets te zeggen. Creep.
 'Nico,' begint hij. 'Waarom denk jij dat je zelf kunt bepalen of je een missie krijgt of niet?'
Ik slik een keer.
 'Omdat je ons nodig hebt, Clayton.' Expres tutoyeer ik hem. Een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen.
 Hij begint te lachen. Heel hard en lang, totdat ik het gevoel heb dat ik zijn gelach nooit meer uit mijn gehoor zal krijgen.
 'Ik ben jullie helemaal niet nodig', zegt hij schamper.
 Zijn voet vliegt met een razende snelheid op me af. Uit reflex hef ik mijn armen op, maar ik ben veel te traag voor zijn snelle beweging. Claytons schoen raakt me vol in mijn maag.
 Ik klap dubbel en voel hoe alle lucht uit mijn longen geperst wordt. Kreunend zak ik in elkaar op de grond, terwijl ik naar mijn buik grijp. Waar is hij mee bezig?!
 'Jij denkt dat jullie bijzonder zijn, hè?' galmt zijn stem in mijn oor. Ik wil wat terugzeggen, maar m'n stem lijkt niet meer te bestaan. Als een vis op het droge hap ik naar adem. Heel langzaam komt er wat zuurstof mijn longen binnen.
 'W-wat doe je. Je hebt me nodig, waarom schop je me?!' vraag ik onthutst. Het komt zielig en schor uit mijn mond.
 Grijzend schudt hij zijn hoofd. 'Nee, ik heb jou niet nodig. Jullie allemaal niet. Niemand heeft jullie nodig. Jullie hebben mìj nodig.'  

Jaaa hier is mijn chappie in het perspectief van Nico :D Ik hoop dat jullie het wat vinden :3 En hoera, actie! *juicht om mini-hoeveelheid actie in haar boek*

Dit duurde echt eindeloos om te schrijven. Ik denk dat ik nog nooit een stukje zo opnieuw heb geschreven xD Elke keer: ugh dit klopt niet, opnieuw!

Ik zou het erg waarderen als je je mening geeft over de perspectiefwissel ^^ *gooit hengel uit voor feedback* Foutjes zoeken mag ook, want die zijn vast gemaakt!