Het vorige hoofdstuk heb ik bijna volledig aangepast, dus eigenlijk krijg je nu twee hoofdstukken van mij xD Je moet dus het nog een keer lezen om te snappen wat er nu gebeurt.

Nico

Een lage trap volgt. Deze keer raakt hij mijn ribbenkast. Een stekende pijn schiet door mijn borst. Door de impact klap ik tegen het tafeltje en blijf hijgend liggen.
 Opnieuw voelt het alsof mijn longen in brand staan en verbrijzelen. Nogmaals doe ik een poging om in en uit te ademen. Het lijkt alleen maar moeilijker te worden.
 Er gaat van alles om in mijn hoofd, zoveel dat alleen nog maar mijn pijn en zijn stem tot me doordringen. De rest lijkt compleet weggevaagd te zijn uit mijn bewustzijn.
 'Zonder mij kunnen jullie nergens heen. Het enige vonnis wat buiten op jullie zal wachten is de gevangenis. Ik daarentegen, kan gaan en staan waar ik maar wil. Ik kan jullie zomaar inruilen voor andere mensen. Onthou dat goed.'
 Met een sadistische grijns trapt hij nog een keer tegen mijn ribbenkast. Een halve schreeuw ontsnapt uit mijn mond. De pijn in mijn borst wordt ondraaglijk en door het zuurstoftekort voel ik mezelf wegzakken in een diep, zwart gat.
 Ik raak in een soort trance en plotseling zijn mijn gedachten weer tastbaar. Meteen raast er een intens gevoel van haat door mijn lijf, die zich diep in mijn binnenste nestelt.
 Die klootzak breekt mijn ribben gewoon! Hij kan het zich veroorloven, omdat hij ons volledig klem heeft gezet. We kunnen geen kant meer op zonder dat die man ons in de smiezen houdt. Volledige controle oefent hij op ons uit, zonder een greintje respect. Het is zo oneerlijk. Ik kan gewoon niks tegen hem doen, niemand kan dat. Clayton is onze enige redding. We moeten ons aan hem vastklampen om onze vrijheid te behouden, om een beetje te leven zoals anderen dat doen. En ik haat het, ik haat hem zo erg.
 'Stop! We snappen het, meneer. We zullen er alles aan doen om deze missie te voltooien. U zult niet teleurgesteld in ons zijn!' roept Mike wanhopig. Clayton lacht zijn tanden bloot.
 'Misschien moet je die mindset ook aan je broer overbrengen', zegt hij sarcastisch.
 Ruw trekt hij me overeind en grijpt me bij de kin. Ik wil me losmaken uit zijn greep, maar er lijkt gewoon geen kracht meer in mijn lichaam te zitten om me te verzetten. Wat een teringzooi.
 Triomfantelijk zwaait Clayton zijn peperdure smartphone voor mijn neus zonder zijn greep te verslappen.
 'What the fuck, we kunnen niet. Doei', staat er in zwarte letters op zijn Applescherm.
 'Misschien moet je nadenken voordat je wat stuurt. Anders kan dat vervelende gevolgen hebben.'
 'Laat me los!' schreeuw ik terug. Hij veegt mijn spuug van zijn gezicht en kijkt me geamuseerd aan. Rot toch op, vuile bastard.
 'Wil je nog een paar trappen?' lacht hij met die kutgrijns van hem.
Door zijn bril voelt het net alsof ik mezelf uitlach.
 'Nico, hou je bek! Bied je excuses aan', beveelt Mike tegen mij.
Met een rood hoofd mompel ik vluchtig een niet gemeend excuus.
 'Sorry, ik hoorde je niet', treitert Clayton me.
 Jezus, nou wordt ie mooi!
 'Het spijt me, meneer. Dat bericht was dom van me', herhaal ik mijn woorden. Hij laat me los en klapt in zijn handen. Zijn suffe bewakers lachen hardop om mijn stommiteiten. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, loopt hij eindelijk naar zijn bureau. Goed zo, flikker maar een eind op.  Door het gelach van die mongolische lijfwachtenen realiseer ik me dat ik ons flink voor schut heb gezet.
Ik heb me ontzettend laten vernederen door Clayton, zonder dat ik er echt iets van zei.
 Mijn woede verdwijnt als sneeuw voor de zon en maakt plaats voor een immens schuldgevoel. Vooral tegenover mijn broer. De eer die hij probeert te behouden, is aan diggelen geslagen.
 Sorry, Mike. Ik had beter moeten reageren. Ik had terug moeten vechten toen hij me schopte. Nee, ik had nooit zoiets doms moeten sturen.
 Mike heeft gelijk, als ik niet doe wat me opgedragen wordt, krijg ik ervan langs.
 Één blik zijn kant op en ik weet dat hij teleurgesteld in me is, dat hij me op dit moment hartstikke doodwenst.
 Hij verbreekt het oogcontact en opent de envelop, alsof ik lucht voor hem ben.
Zijn afwijzing komt hard aan bij me. Het voelt leeg en somber in de kamer. Misschien ben ik niets meer dan een lastpak, een mislukking voor mijn broer. Ik hoop niet dat dat hij er zo over denkt, maar ik ben bang van wel. 
 Woedend scheurt Mike de envelop open. De bovenkant scheurt aan flarden, maar de papieren zijn nog intact en worden zorgvuldig uit de verpakking gehaald. Het zijn er acht.
 Met een ruw gebaar drukt hij de blaadjes in mijn handen.
 'Deel uit', commandeert hij kil. Verdomme.
  Ik doe wat hij zegt en geef iedereen een papier. Terwijl ik alles uitdeel, krijg ik vragende blikken toegeworpen.
 "Gaat het wel goed met je?" willen de blikken zeggen. "Nee, dat zien jullie toch?" antwoord ik geluidloos terug.
 Op mijn papier staan gegevens van twee mannen die me niks zeggen. Ik wil net beginnen met lezen, als mijn broer me het algemene formulier in de handen duwt. Hier staat de uitleg van onze missie op.

Sinds drie maanden zijn er nieuwe drugshandelaars gekomen in het gebied van onze cliënt. Ze hebben weet van zijn territorium, maar gaan er nog steeds met de winst vandoor. Na een paar bedreigingen van zijn kant, heeft hij besloten dat het genoeg is. Hij heeft ons opgedragen zes mensen te doden die verband hebben met de handel van de concurrent. Deze mensen zijn cruciaal voor hun zaak. Het is van groot belang dat jullie efficiënt en snel te werk gaan. Over drie dagen is er namelijk een deal die onze cliënt voor geen goud mag missen.

Tijdslimiet: 72 uur vanaf 00:00 16 april.

Beloning: behoud van pand 3716

 De rest is allemaal extra informatie die ik niet hoef te onthouden. Onderaan het formulier staat altijd dezelfde waarschuwing.

 Verbrand de informatiepapieren binnen tien uur op de plek waar u zich nu bevindt. Alle informatie op de papieren dient u zo goed mogelijk te onthouden. Het is uw eigen verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk geïnformeerd te zijn. Wanneer de missie op enige wijze incorrect wordt uitgevoerd, grijpen we in. We weten iedereen te vinden. Onderdak bij de politie zoeken is nutteloos.

 Een van de lijfwachten geeft Mike een pen aan. Slordig krabbelt hij zijn handtekening neer. De lijfwacht grist het papier uit zijn handen. Hij overhandigt hem aan Clayton, die er ook een kriebel onder zet. 
 Nu is het officieel, de missie staat vast. We hebben ons alweer laten chanteren.


Zo nou eindelijk na twee week of zo horen jullie weer wat van mij :') Sorry dat het deze keer extreem lang duurde en zo. Er zitten vast leljike *** spelfouten in want ik heb dit stuk echt gewoon te vaak gezien, omdat het in mijn ogen steeds niet goed was xD Ik heb dit stuk dus herschreven en zo.

Dus je mening over deze twee hoofdstukken en fouten ontdekken is van harte welkom!

En hoera! Een nieuwe lay-out *juicht hard* Wat vinden jullie? Is het zo fijner/niet fijner te lezen?