'Ik heb het niet gedaan,' zei ik met onschuldig opgestoken handen.

Gwen keek mij met samengeknepen ogen aan. 'Waarom lach je dan?'

'Omdat ik weet wie het wel gedaan heeft en het zo typisch iets voor haar is,' verklaarde ik, terwijl ik naar het tafereel op het marktplein keek.

Het was nog vroeg in de morgen, maar het was al gigantisch druk op het marktplein in het Weelde district. Dat had meerdere redenen. Allereerst waren de diensters van de grote huishoudens altijd al vroeg op weg om verse waren te halen voor het ontbijt. "Dienster" was overigens een modern woord voor slaaf, want het grootste deel van de mensen die in dienst stond van de grote, invloedrijke huishoudens van Estario droeg de kenmerkende stalen slavenarmband. De tweede reden was dat de markt in de vroege ochtend het meeste te bieden had. Kwam je te laat, dan viste je achter het net.

De werkelijke reden dat wij, en ook heel veel anderen met ons, zo vroeg waren, was om het bloederige schouwspel wat zich op het centrale plein van het Weelde district afspeelde te aanschouwen. Norse stadswachters, die het gilde om redenen zoals deze verachtten, dwongen de nieuwsgierige toeschouwers een paar stappen naar achteren te zetten, zodat ze zich over het fonteinprobleem konden buigen.

De fontein was het pronkstuk van het plein en nu het water wat er triomfantelijk uit spoot bloedrood kleurde, voelde hij opeens heel misplaatst. De oorzaak van het rode water was de dode man die tegen de rand van de fontein zat. Ligan Bonn, voormalig Tweede Raadslid. Een leek zou hebben gedacht dat hij door bloedverlies was gestorven. Een jaap in zijn nek had ervoor gezorgd dat zijn bloed er massaal uit gespoten was, rechtstreeks in de fontein waar het zich had vermengd met het eens zo kraakheldere water. Keek je wat beter, dan zag je de sporen van een genadeloze marteling die geëindigd was in een wurging. Het gebrek aan vingernagels, de kale plekken op zijn hoofd, de blauwe plekken op zijn hals. Het was een moord die ongetwijfeld gewetenloos en langzaam was geweest. Moorden zoals deze waren Lorelei's handelsmerk.

Waar Lorelei fenomenaal in was, was het uitzenden van een boodschap. En de boodschap die ze met deze moord kenbaar had gemaakt was overduidelijk. Als een voormalig raadslid zoals Ligan Bonn, die voorheen op handen en voeten gedragen werd, niet veilig was, wie was het dan nog wel?

Gwen wendde haar hoofd met afschuw af en koos ervoor om van de chaos te profiteren. Ze liep naar de marktkraam waar verschillende flesjes met heldere vloeistoffen uitgestald stonden. Ik liet haar haar ding doen en liep zelf door naar een kraam die iets verderop stond.

'Goed je weer te zien, Livia,' glimlachte de man achter de kraam.

'Wat heb je voor mij, Regald?' vroeg ik hem, terwijl ik naar de goudbuidel aan mijn zij reikte.

Regald's glimlach verbreedde alleen maar. 'Ik heb de stenen binnen waar ik het vorige week over had. Mijn connecties in het noorden hebben ze eindelijk over de zee gestuurd.' Hij verdween even onder de tafel, waarna hij met een donker kistje weer tevoorschijn kwam. 'Het is niet precies waar je naar zoekt, maar ik weet zeker dat ik je er mee kan verblijden.'

Met een elegante beweging opende Regald het donkere kistje dat in zijn vaste handen lag, alsof hij niet duizenden goudstukken in handen had. Op het fluweel waarmee het kistje bekleed was lagen twee edelstenen.

'Mag ik?' vroeg ik met een brede grijns die ik niet wist te verhullen.

'Absoluut,' grinnikte hij, waarna hij de andere edelstenen die hij met zorg had uitgesteld aan de kant schoof om het kistje neer te kunnen zetten.

Met uiterste voorzichtigheid pakte ik de eerste steen uit het kistje. 'Je hebt je aan je woord gehouden,' zei ik zachtjes, mijn stemgeluid verdrongen door de onverdeelde aandacht die ik voor de edelsteen had. 'Dit is magnifiek.'

'Alles voor mijn beste klant,' zei Regald vriendelijk. 'Doe rustig aan, ik kom zo terug.'

Terwijl de handelaar zich tot een andere klant wendde, bekeek ik de zwarte opaal. Het was een enorm kostbare edelsteen die alleen in het noorden te vinden was. Het was alsof alle dromen en ideeën van onze wereld en alle werelden hierbuiten in deze steen waren vastgelegd. De steen was van zichzelf zwart, maar er leken blauwe, groene en rode scherven in verwerkt te zijn. Adembenemend, uniek en voor een verzamelaar van onschatbare waarde.

Met een glimlach legde ik de steen voorzichtig terug in het kistje. Ik liet mijn vinger over de prachtig bewerkte amethist glijden die ernaast lag. Geen bijzondere edelsteen, ik had er immers al meerdere van in mijn collectie, maar het was bij uitstek mijn favoriet. Het was het bewijs dat een standaard, alledaags uiterlijk een spectaculair, onverwacht innerlijk kon verbergen. Naar mijn mening stond de edelsteen symbool voor de sluipmoordenaar.

'Wat denk je ervan?' vroeg Regald toen hij klaar was met zijn vorige klant. 'Geïnteresseerd?'

Ik snoof zachtjes en rechtte mijn rug. 'Je hebt jezelf echt overtroffen. Natuurlijk ben ik geïnteresseerd.'

'Je weet mijn vraagprijs,' knipoogde hij.

Mijn hart brak bij het idee van de hoge som goudstukken die ik hiervoor moest neerleggen. Dat waren heel wat opdrachten die ik moest uitvoeren om dat terug te verdienen. Ach ja, ik zou het geld niet mee kunnen nemen naar het graf en ik was zeker niet van plan om in het Weelde district te gaan leven wanneer mijn dienst bij de Elite erop zat, dus waarom zou ik het opsparen?

Met een charmante glimlach leunde ik tegen zijn kraam. 'Krijg ik dan het kistje erbij?'

'Jij wel,' zei hij, waarbij zijn ogen begonnen te schitteren. Dit was niet de eerste keer dat we een deal maakten. Regald had zich meermaals bewezen als kundige edelsteenhandelaar en als fervent verzamelaar had ik iemand zoals hem nodig. We hadden meermaals over deals van meer dan duizenden goudstukken gesproken, dus dit was geen unicum.

Waar de handelaar ook heel goed in was, was het doorsluizen van informatie van zijn klanten. Hij zag mij als een gewiekste roddeltante en dat vond ik prima. Er was geen enkele reden om hem te vertellen dat zijn informatie bij de Elite terecht kwam. 

Ik sloeg het kistje dicht. 'Dan hebben we een deal.' Met een vloeiende beweging haalde ik de goudbuidel van mijn riem en overhandigde ik die aan Regald. 'De rest wordt bij de bank afgeleverd.'

Bij het wegen van de geldbuidel in zijn handen werd de man zichtbaar vrolijker. 'Het is wel gunstig dat iemand met zo'n dure hobby rijk geboren is.'

Met een glimlach klemde ik mijn handen stevig om het kistje, negeerde ik zijn vissende opmerking en zei: 'Ik hoor het wel wanneer je een rode diamant weet te bemachtigen.' Het laatste voegde ik er met een knipoog aan toe, waarna ik afscheid van hem nam en Gwen opzocht in de menigte.

Toen Regald en ik een partnerschap aangingen had ik één ding van tevoren duidelijk gemaakt: geen vragen over waar het goud vandaan kwam. Dat was een regel die nu ruim een jaar gold, hoewel de man soms nog wel eens heel subtiel naar mijn achtergrond wilde vragen. Ik zou opleven naar het beeld wat de mensen die mij passeerden van mij hadden gevormd: een jonge vrouw met veel geld die ergens binnen de kasteelmuren woonde. Wie ze precies was of wat ze precies deed, deed er niet toe. Ze was slechts een van de vele, rijke gezichten in een menigte die uit duizenden bestond.

'Nog meer edelstenen?' vroeg Gwen hoofdschuddend toen we elkaar weer gevonden hadden. 'Als je ze niet laat omvormen tot sieraden, wat is het nut dan?'

'Waarom smelt je niet al jouw geurkaarsen om tot één gigantische kaars, die zal ongetwijfeld veel langer branden,' kaatste ik terug. Gwen was, net zoals ik, een fanatieke verzamelaar. Als ze haar oliën niet gebruikte om zichzelf nog exotischer te maken, dan stopte ze die wel in de kaarsen die ze zelf maakte.

'Dat is vreselijk zonde,' wierp ze tegen. Toen ze haar eigen woorden hoorde en mijn nadrukkelijke blik zag, rolde ze met haar ogen. 'Oké, prima. Dan moet je maar sieraden kopen voor het Lentebal.'

'Sieraden heb ik niet nodig,' zei ik, terwijl ik nog een keer een blik op de fontein wierp, die inmiddels geen bloed meer in het rond spoot. 'Maar ik heb nog wel een nieuwe jurk nodig.'

Gwen hapte naar adem en haar ogen straalden. 'Ik dacht dat je het nooit zou zeggen!'