Estario kende veel feesten, Censo zelf misschien wel nog meer, maar in het kasteel leken ze nooit te stoppen. Nu iedereen weer bijgetankt was van het Voorjaarsfeest van twee weken terug, hesen we ons nu opnieuw in onze mooiste kleren voor het Lentebal. Hoewel ieder feest een eigen thema had, kwamen ze allemaal op hetzelfde neer: eten, drinken en dansen. Een feest was hét moment voor rijke mensen om te laten zien hoe rijk ze precies waren en om hun kinderen met andere rijkeluiskinderen te laten uithuwelijken.

Een van de voordelen van de Elite was dat we altijd uitgenodigd waren voor de grote feesten, met de toestemming van de koning zelf. Onze regelmatige aanwezigheid op de kasteelfeesten hoorde bij onze dekmantel. We deden ons voor als adel zodat de rest van het volk geen argwaan kreeg. Als we van adel waren, dan hoorden we wel thuis binnen de kasteelmuren. Niemand had door dat wij onze kamers niet in het grote kasteel zelf hadden, maar in de barakken die daarachter lagen. Alleen de koninklijke garde zag ons de barakken betreden, als ze daar al aandacht aan besteden, en zij hadden zwijgplicht, opgedragen door de kroon.

Ik genoot van feestjes zoals het Lentebal. Dat kwam niet door de uit de hoogte gevallen edelen of de stokende politici. Het kwam door de hoge kwaliteit van de muziek, het overheerlijke eten en de vloeiende drank. Het kwam door mijn lichaam dat, gevoed door alles wat het feest te bieden had, mij de hele avond over de dansvloer liet zwieren. Het kwam door mijn vrienden die zichtbaar genoten van avonden zoals deze. Avonden die ons even lieten vergeten hoeveel bloed er eigenlijk aan onze handen kleefde.

Met een glas wijn in mijn hand nam ik de aanwezigen in mij op. Het was nog vroeg op de avond, dusdanig vroeg dat de leden van de koninklijke familie en hun hofhouding nog niet waren gearriveerd. Dat nam niet weg dat verschillende mensen al aangeschoten waren, de muziek al gespeeld werd en de tweede ronde eten op de tafel uitgestald werd. De koninklijke familie was altijd laat, dus niemand was van plan om daarop te wachten.

De hele menigte was een kleurig geheel. Het Lentebal stond in het teken van warmte, nieuw leven en hoop. De kleding en accessoires die gedragen werden symboliseerden dat dan ook. In mijn geval was dat een lange, zwierige, rode jurk met een split aan de zijkant. Misschien was het lijfje aan de voorkant iets dieper uitgesneden dan de preutse oudere dames hier goed zouden keuren, maar dat liet mij koud. Om het rood te doorbreken had ik een brede riem die bezaaid was met gouden steentjes om mijn taille gegespt. En, vooruit, ik had een exemplaar gekozen met lange mouwen, ook al liet de doorzichtige stof daarvan ook niets aan de verbeelding over.

Nee, aan de jaloerse blikken van sommige vrouwen te zien waren ze het niet helemaal eens met mijn kledingkeuze, hoewel veel mannen daar totaal géén problemen mee hadden.

Davina kwam over de dansvloer naar mij toe gelopen. Ze had een zelfverzekerde tred, hield haar hoofd hoog en haar borst vooruit en had een brede, charmante glimlach op haar gezicht staan. Haar lange, bruine krullen hingen over haar schouders. Ze droeg het niet heel vaak los, tenzij ze aan het werk was. Niemand kon haar knappe verschijning negeren als de waterval van krullen om haar gezicht heen deinde.

Waar wij als sluipmoordenaars ons veelal in de schaduwen ophielden, waren onze courtisanes vaak in het volle zicht aan het werk. De courtisanes van de Elite werkten het grootste deel van de tijd samen met de sluipmoordenaars en hadden zelden opzichzelfstaande opdrachten. Zo wist ik dat Davina vandaag gevoelige informatie los moest peuteren bij een man uit de Tweede Raad zodat Elias zijn werk kon doen. Lilith daarentegen vertelde eerder deze week dat ze tijdens het Lentebal een eigen opdracht zou hebben. De vurige roodharige kon heel goed de fragiele balans bewaren tussen afluisteren en actief onderzoeken. Ze zou haar slachtoffer drogeren, ervoor zorgen dat ze die avond in zijn privévertrekken zou belanden en vervolgens geheel discreet hetgeen vinden wat haar opdracht van haar verwachtte, zonder dat het naar haar terug te leiden zou zijn. Hetzij informatie of documenten.

'Het belooft een goede avond te worden,' zei ze tevreden met een garnalencocktail in haar handen. 'Ik kan niet wachten tot de desserts geserveerd worden.'

'Dan kan je nog wel even wachten,' merkte ik op, waarna haar glimlach op mijn gezicht weerspiegeld werd. Die meid was vreselijk aanstekelijk.

Ze zuchtte diep en liet haar blik weer naar het buffet glijden. 'Wie ooit bedacht heeft dat het gepast is om acht keer voor- en hoofdgerechten te serveren... Misschien vraag ik jou wel om een keer een stevig gesprek met de ceremoniemeester te voeren.' Het laatste voegde ze met een knipoog toe.

Ik grinnikte. 'Je zou het bij de koning kunnen voorleggen.'

Davina stak een garnaal in haar mond, genoot zichtbaar, en zei toen: 'Gaan we weer de hele avond dansen en drinken?'

Geamuseerd dronk ik de laatste slok van mijn wijn en zette ik het lege glas achter mij op de hoge tafel. 'Net zoals tijdens het Voorjaarsfeest?'

Ongegeneerd stopte Davina nog twee garnalen in haar mond. 'Eerlijk gezegd ben ik vergeten wat er toen precies is gebeurd.'

'Aan het einde van de avond dacht je dat je magische krachten had ontwikkeld en was je ervan overtuigd dat je met eekhoorns kon praten.' Ik sloeg mijn armen grijnzend over elkaar.

De cocktail kwam nog net niet Davina's neus uit toen ze met volle mond zeer oncharmant een lach onderdrukte. 'Jeetje, nu ben ik wel heel blij dat ik mij daar niks meer van kan herinneren,' zei ze uiteindelijk toen ze haar garnalen veilig had doorgeslikt.

'Oh, geen zorgen, de hele Elite kan zich dat nog prima herinneren,' zei ik zelfgenoegzaam.

Davina zette haar inmiddels lege cocktailglas op het dienblad van een passerende bediende en veegde haar handen aan de rok van haar lange, smaragdgroene jurk af. 'Nu snap ik wel waarom ik de dagen daarna eikels in mijn kamer vond.'

Nu was het aan mij om een hand voor mijn mond te slaan om mijn verre van charmante lach te onderdrukken. Daarna werd ik door Davina naar de dansvloer getrokken.

Davina was altijd de betere danser van ons tweeën geweest. Ze kon zo vreselijk zorgeloos zijn als ze dat wilde. Het was indrukwekkend hoe ze al vanaf jonge leeftijd zelfvoorzienend was geweest. Haar vader had ze nooit gekend, wat niet heel ongewoonlijk was in het klimaat waar ze in opgegroeid was. Haar moeder had in het bordeel gewerkt en toen zij aan een terminale ziekte was gestorven, was Davina voor zichzelf gaan zorgen. Ze had nooit iemand nodig gehad. Ze stond hier, midden op de dansvloer, omdat ze dat zelf wilde. Omdat ze dat zelf gedaan had.

Ik zou haar daar altijd om bewonderen.

De muziek versnelde toen de muzikanten door hadden dat de rustige achtergrondmuziek plaats moest maken voor dansmuziek. Ik pakte Davina's polsen vast en we draaiden net zo lang tot we schaterlachend alles om ons heen zagen duizelen. Al zou de wereld om ons heen branden, zolang de opzwepende muziek doorging, zouden wij ook doorgaan. We zouden doorgaan tot de laatste noot was gespeeld. Dat deden we altijd.

De opzwepende muziek maakte plaats voor een traditioneel stuk waar een moeilijke choreografie bij hoorde. Het was een dans die Davina veel beter beheerste dan ik en met mijn stuntelige voeten probeerde ik haar passen bij te houden. Halverwege de dans vielen we elkaar lachend in de armen. Mijn dans was waardeloos en Davina riep uit dat ze zich niet meer kon concentreren. Daarom keken we naar een ander danspaar die de dans duidelijk beter onder controle had en klapten we met de muziek mee.

Gelukkig keerde de zorgeloosheid weer terug toen traditie weer afgewisseld werd door een luchtige melodie die ons toestond om de zwierigheid van onze rokken uit te testen. Mijn jurk wikkelde zich om mijn benen toen ik draaide en over de dansvloer van danspartner naar danspartner vloog.

Opeens stopte de muziek en klonk er trompetgeschal. Ik staakte mijn gedraai, volgde het voorbeeld van de mensen om mij heen en zorgde dat ik aan de rand van de dansvloer stond toen de laatste klanken van de aankondiging klonken. Als een geoliede machine maakte de hele grote zaal een diepe reverence of buiging toen de hoofddeuren geopend werden.

'Zijne majesteit koning Stephen Belmont, hare majesteit koningin Adelaide Belmont en zijne hoogheid Aaron Belmont,' kondigde een luide stem aan.

Ik kwam pas overeind toen de koninklijke familie voor mijn langs was geschreden. Met mijn handen voor mij ineengevouwen keek ik toe hoe ze naar de tronen, die tegenover de grote deuren aan het einde van de grote zaal opgesteld stonden, liepen. Ze liepen zo vreselijk langzaam, maar we moesten wachten. We moesten wachten tot de koning aangaf dat het feest voortgezet kon worden. Pas dan zou de muziek weer beginnen.

Onderweg stopte de koning zelfs nog even om een handdruk van een raadslid te beantwoorden. Geïrriteerd liet ik mijn blik over de menigte glijden en mijn blik bleef hangen bij Caelan, die mijn blik vasthield. Hij grijnsde naar mij. Hij had zijn handen ook voor zich ineengevouwen, maar ik zag hoe hij heel subtiel zwaaide.

Ik rolde met mijn ogen en schudde bijna onopmerkelijk mijn hoofd.

Dat leverde mij een vlugge, uitgestoken tong op. Uiteraard moest ik die beantwoorden en al snel schoot mijn tong ook even tussen mijn tanden door, tot groot ongenoegen van een relatief jonge vrouw die naast mij stond. Caelan's grijns werd alleen maar breder.

De koning schraapte zijn keel en ik richtte mijn aandacht weer naar de plek waar de tronen stonden opgesteld. Inmiddels hadden de koningin en de prins al op die van hen plaatsgenomen. De koning stond echter nog overeind, klaar om zijn welkomstwoordje te doen.

De woorden van Jorah echoden door mijn hoofd: ik wil dat jullie je oren en ogen open houden. Het rommelt binnen de kasteelmuren. 

'Mijn dank gaat uit naar allen die aanwezig zijn vanavond,' zei de man. 'Ik ben verrukt en vereerd dat ik deze avond met jullie mag vieren.'

Terwijl de koning verder ging over het inluiden van de lente, een speech die verdacht veel op die van vorig jaar leek, observeerde ik de man. Hij was zichtbaar ouder geworden als ik hem vergeleek met de man die ik jaren geleden in de straten van Censo had gezien. Dat was een tijd waarin ik nog een dochter en hij een vader van twee kinderen was. Sinds de dood van prinses Arabella was hij veranderd. Hetzelfde gold voor zijn vrouw, die er vermoeid uit zag. Maar waar de koningin nog moeite deed om haar uiterlijk jong te houden, waren de rimpels en de grijze haren bij de koning duidelijk zichtbaar. Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat zijn zoon de troon over zou nemen.

Mijn blik dwaalde af naar de kroonprins. Prins Aaron had een vriendelijke blik op zijn gezicht. Een zekere zachte uitdrukking waardoor je je afvroeg of hij er wel voor gemaakt was om zich met politieke kwesties en eventuele oorlogen te bemoeien. Je kon veel over hem zeggen, maar hij leefde voor Estario. Aaron was met regelmaat in Censo te vinden en naar zeggen deed hij ook veel vrijwilligerswerk. Zijn grote hart en knappe gezicht had de aandacht van meerdere vrouwen aan het hof getrokken.

'Laten we dan nu samen de lente inluiden,' sprak de koning, waarmee hij zijn speech afsloot.

De zaal werd kort gevuld door de roep "lang leve de koning", waarna de muziek het weer overnam. Diverse strijkinstrumenten namen het op zich om het eerste, officiële lied van die avond, een volksdans van Estario, te spelen. Het was gecompliceerde muziek waardoor ik altijd voor een dilemma gesteld werd: de muziek waarderen en er simpelweg van genieten, of mij door diezelfde klanken mee laten voeren in de dans zelf.

Davina, die over de dansvloer naar mij toe was gekomen, had die keuze al voor mij gemaakt.

Hoe verder de avond vorderde, hoe gezelliger het werd. Je zou zeggen dat de leden van de Eerste en Tweede Raad niet gezellig waren, maar dat veranderde allemaal wanneer je ze voldoende drank gaf. Er werd gelachen en genoten van alles wat het koningshuis te bieden had.

Ik waagde een dans met Tweede Raadslid Alan Briggs. De man grijnsde breeduit naar mij, waaruit duidelijk bleek dat hij niet door had dat ik hem enkele maanden geleden had opgezocht in zijn huis. Mijn mes had zich door zijn hand geboord toen hij niet mee wilde werken aan een schuldaflossing.

Het leek er ook op dat Jonathan Ways, een lid van de Eerste Raad en tevens een hertog uit het verre westen, niet wist dat ik degene was geweest die de ringvinger met daaraan de zegelring van een rivaliserende hertog voor hem had afgehakt. Om onze anonimiteit te waarborgen, leverden we bewijsstukken aan Jorah. Na de bloederige moord op de hertog had ik de vinger in een fluweel bekleed kistje bij Jorah afgeleverd, in de wetenschap dat hij ervoor zou zorgen dat het op de plaats van bestemming kwam. Het was altijd interessant om te zien wat voor schijnheilige mensen er achter de eliminatieopdrachten zaten. Meestal wisten wij wie onze opdrachtgevers waren, ook al wisten zij vaak niet wie wij waren. Dat gaf mij de kans om ze te observeren, om erachter te komen of we misschien helemaal niet zoveel van elkaar verschilden als dat ze misschien zouden denken.

Davina stond nog net niet te stuiteren toen ze een zoete cocktail met daarin een soort suikerspin had weggewerkt. Waar ik spontaan gaatjes zou krijgen door alleen maar naar de roze explosie te kijken, kon het Davina niet te zoet zijn. Ik waagde mij liever aan de hartige, zoute noten die uitgestald waren op de buffettafel. Toch lieten we spontaan ons eten en drinken staan toen ons favoriete nummer ingezet werd.

'Kom mee, kom mee, kom mee,' zei Davina zangerig. Ze functioneerde nog aardig goed na de hoeveelheid alcohol die ze in haar lichaam had gepompt.

Het lied wat ingezet werd was uitdagend, lang en vol indrukwekkende choreografie. Gelukkig kon ik de danspassen na zoveel feesten dromen, want Davina had mij iets te veel van de vruchtenpunch voorgeschoteld vanavond. De reden dat deze muziek pas laat op de avond gespeeld werd, was omdat het beter was als iedereen niet meer al te nuchter was. De dans bestond uit veel partnerwissels en vleiende passen. Na de dans bleven verschillende dansparen nog wel even bij elkaar rondhangen. Rode oren en steelse blikken waren gegarandeerd.

Wat ook gegarandeerd was, was een flinke hoofdpijn aan het einde van de dans. Toen ik de dans inzette, voelde ik mijn hoofd al een beetje dollen en het vele draaien werkte daar niet aan mee. Ik probeerde tijdens de stukken waarbij voetenwerk op de voorgrond stond mijn hoofd enigszins tot bedaren te brengen. Die poging staakte ik toen ik erachter kwam dat het geen zin had. Daarna gaf ik mij geheel over aan de muziek.

Ondanks dat het muziekstuk een aantal minuten duurde, leek het voorbij te zijn in slechts een paar seconden. Ik kwam tegenover mijn laatste danspartner te staan en mijn laatste passen waren automatisme. Mijn lichaam vleide zich tegen dat van mijn partner aan en ik voelde de handen van de man op mijn heupen. Ik legde mijn handen op de zijne en liet hem mijn laatste draai begeleiden. Na de draai zette ik een stap achteruit en maakte ik een laatste, wiebelige buiging die vergezeld werd door de laatste, warme klanken van de muziek. Vervolgens tolde mijn hoofd dusdanig dat ik al lachend bijna naar de grond ging, was het niet dat mijn danspartner mij op tijd opving.

Ik greep de armen van mijn partner dankbaar vast. 'Dankjewel,' lachte ik, terwijl ik mijn balans hervond. Toen ik opkeek voelde ik mij enigszins verstarren. Vlug zette ik een stap naar achteren. 'Dankuwel,' herstelde ik mijzelf, waarna ik een vlugge reverence maakte, 'hoogheid.'

Aaron Belmont moest lachen. 'Geen probleem. Je bent een uitstekende danser.'

Hoewel ik niet per se onder de indruk was van de gouden kroon die boven zijn wenkbrauwen rustte, of van het hele koningshuis in het algemeen, voelde ik mij altijd nerveus in het bijzijn van machtige mensen. Het was het jonge meisje in mij, wat opgegroeid was in een van de mindere wijken van Censo, die wist dat mensen met macht konden uitmaken of je de volgende dag haalde of niet. Wanneer ik het masker droeg wat het sluipmoordenaarsgilde mij gegeven had, voelde ik mij zeker en nagenoeg onschendbaar. Maar wanneer ik slechts Livia, een jonge vrouw in mooie kleren, was, voelde ik mij kwetsbaar.

Ik herpakte mijzelf en liet de sluipmoordenaar in mij mijn fragiele zelf beschermen. 'Dat kan ik ook van u zeggen, hoogheid,' glimlachte ik koeltjes. Mijn lichaam werd weer alert, voorzichtig. Ik werd mij bewust van zijn lichaamshouding, van zijn gezichtsuitdrukking. De muis veranderde weer in de kat.

'Ik voel me gevleid,' sprak de prins rustig, 'maar ik kan niet tippen aan jouw meesterlijke voetenwerk.' Hij boog zich iets naar mij toe en zei op gedempte toon: 'Ik ben minimaal drie keer bijna over mijn eigen voeten gestruikeld in het eerste deel van de dans.'

Ik grinnikte en het oprechte geluid verbaasde mij. 'Ik weet zeker dat u heel gracieus zou struikelen.'

'Wellicht,' glimlachte hij, waarna hij mij een beleefde hoofdknik gaf. 'Het was mij een waar genoegen.' Daarna liep hij rustig weg.

Enigszins verbluft keek ik de prins na. Ik had hem niet eerder deze dans zien dansen. Het koningshuis hield zich graag afzijdig. Ze vormden de noodzakelijke decoratie voor avonden zoals deze. Aan de andere kant doorbrak de prins graag de gewoontes. Hij beloofde een heel andere koning te worden dan zijn vader.

Binnen een seconde stond Davina aan mijn rechterkant en Gwen aan mijn linkerkant.

'Je danste met de prins,' zei Davina zachtjes, vol ongeloof.

'Ik weet zeker dat ik hem al een paar keer naar je zag kijken vanavond, Livia,' zei Gwen enthousiast.

Ik schudde ze alle twee lachend van mij af. 'Ja, vast.' Ik zette mijn tocht naar het buffet in.

'Fluisterde hij nou dat je naar zijn vertrekken moest komen?' vroeg Gwen zachtjes.

'Sowieso, en daarna wimpelde Liv hem meteen af want dat is zo vreselijk ordinair,' voegde Davina daar giechelend aan toe.

Gwen begon zowaar ook te giechelen en ik liet de twee fantaseren over het allesbehalve spannende gesprekje tussen mij en de prins. Net op het moment dat ik een glas met bubbelwater in mijn handen had, werd er voor in de zaal op een glas getikt. Gwen en Davina vielen abrupt stil en ik verplaatste mijn blik ook naar voren.

Aaron stond voor de troon van zijn vader, die ergens aan de zijkant van de zaal met wat politici aan het praten was. De koningin was, zoals gewoonlijk, al eerder deze avond weggegaan. Dat weerhield de prins er niet van om een onaangekondigde speech te geven.

'Zoals de meesten van jullie wel weten, heb ik de laatste paar maanden op een nieuw plan gebroed ter voorbereiding op mijn toekomstige heerschappij,' kondigde de prins aan.

Er werd wat instemmend gemompeld. Het was niet vreemd dat een kroonprins of -prinses, nog voordat hij of zij gekroond werd, met een nieuw plan of idee kwam. Meestal was het een idee om de sloppenwijken van Censo te verbeteren of om de landbouw te optimaliseren. Dit was niet de eerste keer dat de prins een dergelijke aankondiging deed tijdens een feest.

'Ik wed op de verbetering van de toegangswegen van Censo,' fluisterde Davina en het verraste mij dat er nog zoiets gevats uit haar mond kwam.

Gwen knikte langzaam. 'Of uitbreiding van de Gouden Strip.'

Zwijgend leunde ik tegen de tafel aan. Dit zou morgen overal het nieuws van de dag zijn. Het maakte niet uit wat er uit de mond van de prins zou komen, de aanwezigen zouden het nieuws verspreiden. Ze zouden na de aankondiging meteen de stad in gaan om het plan, en het feit dat zij het als eerste gehoord hadden, te verkondigen.

'Ik kan nog niet te veel in detail treden, maar ik weet zeker dat we wat onrust en ongelijkheid gaan wegnemen,' zei de prins. Zijn stem vulde met gemak de zaal zonder dat hij zijn vleiende vriendelijkheid verloor. 'Met het inluiden van mijn heerschappij, beëindigen we de slavenhandel.' Daarna hief hij zijn glas, want hij wist dat hij niet meer over de geschokte geluiden heen kon komen.

Er gebeurde heel veel tegelijk. Leden van rijkere huishoudens, die veelal een slaaf in hun huishouden hadden, trokken bleek weg of werden boos. Politici begonnen meteen druk te overleggen, met veel handgebaren en diepe fronsen. De koning werd woedend en beende met zijn eerste adviseur de zaal uit. Ik zag twee bediendes een veelbetekenende blik met elkaar wisselen, een andere bediende had zijn hand om de slavenarmband om zijn pols geklemd.

Het leek inderdaad te rommelen binnen de kasteelmuren. 

'Nou, die zag ik niet aankomen,' zei Davina beduusd.

'Het is een geniale zet,' merkte ik op. Toen Gwen en Davina mij aankeken, vervolgde ik: 'Natuurlijk zal het Weelde district niet tevreden zijn, maar denk eens aan de rest van Censo, aan de rest van Estario. Dit is de stille roep van het volk. Als hij het niet zou doen, zou hij ongetwijfeld met dezelfde burgeroorlog geconfronteerd worden als waar zijn vader mee geconfronteerd werd. Als hij zulke beloftes gaat doen, zal hij volgend jaar al op de troon zitten als het aan het volk ligt.'

Gwen knipperde.

Davina zuchtte. 'Je moet niet zoveel moeilijke woorden gebruiken aan het einde van de avond. Kom, we stoppen onze zakken vol met eten en gaan naar huis. De sfeer is nu toch verpest.'

Lachend schudde ik mijn hoofd en keek ik toe hoe Davina en Gwen hun best deden om zoveel mogelijk eten in de geheime vakjes van hun jurken te stoppen. De aankondiging had inderdaad het einde van de avond ingeluid. Mensen verlieten druk pratend de zaal, niemand danste meer. En eerlijk was eerlijk, mijn lichaam hunkerde naar mijn bed.

Toen ik met Gwen en Davina uiteindelijk de zaal verliet, waarbij ik mijn best deed om de zoetigheden die ik voor Davina moest dragen niet te laten vallen, wierp ik een laatste blik over mijn schouder naar de prins. Hij was in gesprek met een stralend Eerste Raadslid. Met het laatste beetje helderheid in mijn hoofd overdacht ik de mogelijke gevolgen van deze aankondiging.

Uiteindelijk haalde ik mijn schouders op en volgde ik Gwen en Davina door de gangen naar de barakken, wetende dat een aankondiging als deze waarschijnlijk alleen maar voor meer opdrachten voor de Elite zou zorgen.